ေမြးရပ္ေျမက“အ”သံုးလံုး

ျမန္မာနုိင္ငံစာမတတ္သူပေပ်ာက္ေရး“အသံုးလံုး“ သင္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မေမြးခင္ကေပၚေပါက္ခဲ့တာျဖ
စ္ပါတယ္...။ျမန္မာနုိင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ ေက်းရြာတုိင္းကိုသြားျပီး စာမတတ္တဲ့လူေတြအားလံုးကိုစာသင္ေပး
တာပါ...။စာသင္ေပးတဲ့သူေတြကပုိက္ဆံမရပါဘူး...။ဒါေပမဲ့ ေစတနာကိုအရင္းခံျပီးဘယ္ေလာက္ပဲေ၀းလံ
ေခါင္သီေနပါေစ..မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားျပီးသင္ေပးခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာ၊ဆရာမေတြ
ကိုေက်းဇူးအထူးတင္ရမွာပါ...။အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကုိလည္း လုပ္အားေပးအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာပါ
တယ္တဲ့...။လူၾကီးေတြ စံုမိတဲ့အခါ လသာသာ တလင္းျပင္မွာေရေႏြးၾကမ္းအိုးနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ
ျပန္ျပန္ေျပာတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကၾကားခဲ့ဖူးလုိ႔ အခုလုိ”အသံုးလံုး” ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးရျခင္းျဖစ္
ပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကေလးက ျမင္းျခံေျမာက္လက္၊ ဆီမီးခံုုတိုက္နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာပါ...။ ကၽြန္
ေတာ္တို႔ရြာေလးက ျမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းေ၀းတယ္ေလ..။အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ ေတာင္သူလယ္ သမားေတြၾကည့္
ပါပဲ...။တစ္ရက္ေတာ့ “အသံုးလံုး“သင္ဖုိ႔အတြက္ရြာလူၾကီးအိမ္ကို ျမိဳ႕ကလူေတြေရာက္လာတယ္။သူၾကီးက
လည္း ရြာထဲကစာမတတ္တဲ့သူေတြလုိက္စုတာေပါ့။စာမတတ္တာက လူၾကီးေတြမ်ားတယ္ေလ..။ကေလး
ေတြဆိုရင္စည္းရံုးရတာလြယ္ကူေသးတယ္..။အခုကလူၾကီးေတြဆုိေတာ့စည္းရံုးရတာေတာ္ေတာ္ခက္တယ္
...သြားျပီေျပာျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္လုိ႔..ဘာျဖစ္လုိ႔ညာျဖစ္လုိ႔နဲ႔“ဘူးတစ္လံုးေဆာင္အုိေတာင္မ
ဆင္းရဲ”ဆုိတဲ့စကားပံုကိုလက္ကိုင္သံုးထားၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာနုိင္မွ ေတာ္ကာက်တာေလ..။

ဗ်ည္းအကၡရာ(၃၃)လံုး

အဘုိး၊ အဘြားေတြက ၾကီးမွစာသင္ရတာကို ရွက္တာလည္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..။အဲဒီအထဲကမွ ေဒၚပုမဆုိတဲ့အ
ဘြားၾကီးက သြက္သြက္လက္လက္ရွိလွပါတယ္...။ က်န္တဲ့ အဘုိး၊ အဘြားေတြကေတာ့ ပံုမွန္ပဲေပါ့...။
“ကိုင္း ..အဘုိး၊ အဘြား၊ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔လူစံုျပီလား၊ ဟုတ္ကဲ့ဆရာမေလး..ကိုလြန္းေမာင္နဲ႔ ေဒၚျမ နွစ္
ေယာက္က်န္ေသးတယ္ေတာ့....ေဒၚပုမက အာသြက္သြက္နဲ႔ ၀င္ေျပာလုိက္ပါသည္...။ဆရာမေလး ဟုိမွာ
သူတုိ႔နွစ္ေယာက္လာျပီ..။ ေဒၚဘုမ ေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ ဦးခိုက လွမ္းေျပာလုိက္ပါသည္...။ “ဆရာမေလး၊

က်ဳပ္ဆုိင္ေစ်း၀ယ္လာေနလုိ႔ေနာက္က်သြားတာအဘြားျမကလွမ္းေျပာလုိက္ပါသည္.။ဘုိးလြန္းေမာင္ကလည္း

မ၀ံ့မရဲနဲ႔ ဆရာမေလး က်ဳပ္လည္း အိမ္မွာလူမရွိလို႔ ခဏေစာင့္ေနလုိ႔ေနာက္က်သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာ
မေလးရယ္...။ ရပါတယ္ ဦးၾကီးနဲ႔ ေဒၚၾကီးရယ္...ထုိင္ၾကပါ“။ ကိုင္း...ဦးၾကီးတုိ႔၊ေဒၚၾကီးတို႔ဒီေန႔ကပထမဆံုး
ရက္ဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီရဲ့နာမည္ကိုေျပာျပၾကပါမယ္။ ပထမဆံုး ကၽြန္မကပဲ စေျပာပါမယ္...။
ကၽြန္မရဲ့နာမည္က ခင္ႏြဲ႔မူလို႔ေခၚပါတယ္ရွင္...။ ဦးၾကီးတုိ႔၊ ေဒၚၾကီးတို႔နာမည္ေတြေျပာၾကပါ....။ က်ဳပ္နာမ
ည္က ေဒၚပုမလုိ႔ေခၚပါတယ္...“။အကုန္လံုးမိတ္ဆက္သြားတာ လူက(၁၂)ေယာက္ေတာင္ရွိပါတယ္....။
ကိုင္း ဦးၾကီးတုိ႔ ၊ ေဒၚၾကီးတုိ႔ ဒီေန႔က စျပီးစာသင္ပါမယ္...စာမသင္ခင္ ပထမဆံုး ကၽြန္မတစ္ခုေလာက္ေျပ
ာျပခ်င္ပါတယ္...။ၾကီးမွ စာသင္တာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး...။“ပညာလုိအုိသည္မရွိ“၊ “ပညာေရႊအိုးလူမခိုး“၊
“ပညာမရွိသူ၏၀န္ထမ္းတဲ့“...။ တစ္ခါတုန္းက အသက္(၆၀) ေက်ာ္ ဘုန္းၾကီးအုိၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္တဲ့...။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘုရင္ၾကီးက စာမတတ္တာကိုေျပာတာေပါ့...။အဲေတာ့ ဘုန္းၾကီးအုိၾကီးလည္း စာတတ္
ေအာင္သင္မယ္ဆုိျပီး နန္းေတာ္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့တာေပါ့...။ ဘုန္းၾကီးအုိၾကီးက မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာ
သင္ေပမဲ့လည္း စာကမတတ္ေသးဘူး...။ဘုန္းၾကီးၾကီးလည္းအရမ္းစိတ္ညစ္သြားတာေပါ့...။တစ္ရက္မွာေ
ေတာ့ ဘုန္းၾကီးၾကီးက မ်က္နွာသစ္ရင္း သြားတုိက္တာေပါ့ အခုေခတ္လိုသြားပြတ္တံနဲ႔မဟုတ္ဘူးေလ...
တံပူလုိ႔ေခၚတဲ့ဒုတ္ေတြနဲ႔တုိက္ရတာေပါ့...။ သူသြားတုိက္ျပီးတုိင္းပစ္ခ်ထားတဲ့ တံပူပံုကေတာ္ေတာ္ျမင့္ေန
တာကိုျမင္ျပီး ဘုန္းၾကီးအုိၾကီး ဥာဏ္တစ္ခု၀င္သြားတယ္ေလ...။တစ္ေန႔ တစ္ေခ်ာင္းတုိက္တဲ့ တံပူေတြေတ
ာင္ တစ္ရက္ဒီေလာက္မ်ားလာေသးတာပဲ...ငါလည္းတစ္ေန႔ က်မ္းဂန္ကို တတ္ေျမာက္ရမယ္ဆုိျပီး စာေတြ
လုပ္လုိက္တာ...တစ္ရက္မွာေတာ့ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ ရဟန္းၾကီးျဖစ္သြားပါတယ္...။ရဟန္းအုိၾကီးလည္း ငရု
တ္က်ည္ေပြ႕ကိုပန္းခက္ခ်ည္ျပီး“။ ဆရာမေလးေမာလို႔တံေတြးမ်ိဳခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ။“ နန္းေတာ္ကိုသြားတာလား
ဘုရင္ၾကီး ဘယ္နဲ႔ရွိေသးတုန္း ဘုန္းၾကီးမ်ား သြားျပီးအထင္ေသးလို႔ ။ေနပါအံုး မိပုရ ဆရာမေလးေျပာမွာ
ေပါ့ နင္ကဘာလို႔ျဖတ္ေျပာရတာတုန္း...။ဘုရင္ၾကီးကို စိတ္တုိလြန္းလို႔ပါ ကို္လြန္းေမာင္ရယ္။ ကိုင္းကိုင္း
ဆက္ေျပာမယ္ေနာ္...ေဒၚၾကီးပုေျပာသလုိပဲ နန္းေတာ္ထဲကို၀င္သြားတာေပါ့...။ဘုရင္ၾကီးကၾကည့္ျပီးဒီဘုန္း
ၾကီးဘယ္နဲ႔မ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးက က်ည္ေပြ႔ အတက္ေပါက္လာတာပါလို႔
ျပန္ေျပာလုိက္သတဲ့...။ ကၽြန္မ ဦးၾကီးတုိ႔၊ ေဒၚၾကီးတုိ႔ကိုေျပာခ်င္တာက အသက္ၾကီးမွ ပညာသင္တဲ့ ဘုန္း
ၾကီးအုိၾကီးေတာင္ တတ္ရင္ ဦးၾကီးတုိ႔၊ ေဒၚၾကီးတို႔ မတတ္စရာအေၾကာင္းရွိလား...။မရွိပါဘူး ဆရာမေလး
ျပိဳင္တူ ေအာ္လုိက္ၾကပါသည္”။

စာသင္ၾကားေနပံု

“ကိုင္း စာ စသင္မယ္ေနာ္ ဦးၾကီးတို႔၊ ေဒၚၾကီးတို႔ ။ အင္းပါ ဆရာမေလးရယ္သင္ပါ...။ ျမန္မာစာတတ္ဖို႔ဆို

ရင္ ျမန္မာအကၡရာေတြျဖစ္တဲ့ ဗ်ည္းနဲ႔ သရကိုေတာ့ သိရမွာေပါ့ရွင္...။အဲဒီအထဲကမွ အဓိကက်တဲ့ အကၡရာ
(၅)လံုးနဲ႔ စသင္မယ္ေနာ္...။ ကၽြန္မ ဒီေဘာေပၚမွာေရးလုိက္မယ္ေနာ္...။***၀၊ ထ၊ က၊ လ၊ သ*** အဲဒီ ငါး
လံုးကိုေသခ်ာသိျပီဆုိရင္ ဦးၾကီးတုိ႔ ၊ ေဒၚၾကီးတို႔ အားလံုးစာတတ္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္...။ ကိုင္း...အားလံုး....
ကၽြန္မ ခ်ေပးတာကို လုိက္ဆုိၾကပါ...။ ၀၊ ထ၊ က၊ လ၊ သ အားလံုးဆုိပါ...။ ၀၊ ထ၊ က၊ လ၊ သ ကေလးငယ္
ေလးေတြလုိပဲ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ေအာ္ေနၾကပါတယ္...။ ကိုင္း အဲဒီ(၅) လံုးကို သိၾကျပီလား၊ အလြတ္
ရၾကျပီလား...။ရပါျပီ ဆရာမေလး...။ အဲဒါဆုိရင္ ဦးၾကီးလြန္းေမာင္ ဆုိၾကည့္ပါအံုး...။ ၀၊ ထ၊ က၊ လ၊ သ
ဟာ......အရမ္းေတာ္တာပဲ ဦးၾကီးလြန္းေမာင္က”။ သူ႔ကို အဲလုိေလး ခ်ီးမြန္းလုိက္ေတာ့ ၾကိဳးေနတဲ့ သြား
ေလးေတြေပၚေအာင္ရယ္ေနပါတယ္...။ “ကိုင္း..ေဒၚၾကီးပုေရာ ရရဲ့လား ဆုိၾကည့္ပါအံုး...။ ရပါေတာ္ က်ဳပ္
ဆုိျပပါမယ္...ထ ၊ သ၊ လ၊ ၀၊ က။ ဟား...ဟား... က်န္တဲ့ အဘိုးၾကီး ၊ အဘြားၾကီးေတြ ၀ုိင္းရယ္ၾကပါသ
ည္။ ေတာ္တုိ႔က က်ဳပ္ကိုေလွာင္တာလား က်ဳပ္လြဲသြားတာ ျပန္ဆိုျပမယ္...။၀၊ ထ၊ က၊လ၊ သ ေဒၚၾကီးပုက
အရမ္းေတာ္တာပဲ။ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ၾကီး ကိုက္ရင္း ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳးေနပါသည္”...။ အဲလုိနဲ႔ သူတို႔ကို တစ္
ဆင့္ခ်င္း သင္ေပးပါတယ္...။

ကားအုိေလး (ေထာ္လာဂ်ီ)

“ကိုင္း...အားလံုးျပန္လုိ႔ရပါျပီ.. ဒီေန႔ သင္တဲ့စာေတြကို မွတ္မိေအာင္ၾကည့္ခဲ့ၾကပါ။ အင္းပါေတာ္ဆရာမေလး
က်ဳပ္တုိ႔ ၾကည့္ခဲ့ပါမယ္”..။ ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ စာသင္တဲ့ေနရာမွာ ဆရာမေလးမရွိေသးပါဘူး.. အဲဒီ
အခ်ိန္မွာ အဘြားပု နဲ႔ ဘုိးလြန္းေမာင္တို႔ ျငင္းခုန္ေနၾကပါသည္...။ မပု..။ေတာ္..ေမာင္လြန္းေမာင္ နင္ဒါကုိ
မွတ္မိလား ။ ဘယ္ဟာတုန္းေတာ့။ ဒါေလဆုိျပီး “ထ” ကိုေရးျပပါသည္...။သိတာေပါ့ေတာ့ ၀ပူးေလေတာ္..
ဟာ ဟုတ္လုိ႔လား ထထင္ထူး လုိ႔ ဆရာမေလးသင္ထားပါတယ္...။ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္ ဒီမွာေလ ၀ ၊ ဒီဟာ
ကလည္း ၀ ၀နွစ္လံုးပူးလုိက္ေတာ့ ၀ပူးေပါ့ေတာ့ဆုိျပီး ျငင္းခုန္ေနၾကပါသည္။ ဆရာမေလးေရာက္လာေတ
ာ့ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဦးၾကီးတို႔ ၊ ေဒၚၾကီးတုိ႔ ။ ဆရာမေလး ဒါကို ထထင္ထူးလုိ႔ေခၚတာမလားဟင္...မပု
ကဒါကို ၀ပူးလုိ႔ေျပာေနလုိ႔...။ ေၾသာ္...ဒီလုိပါ...ဦးၾကီးတုိ႔၊ ေဒၚၾကီးတို႔ရယ္ ၀ပူးလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မ
သင္ထားတာက ၀နွစ္လံုးပူးရင္ ထထင္ထူး လုိ႔ေျပာထားတာပါ...။ ေဒၚၾကီးပုက ေနာက္ကဟာကိုဆက္မေျပ
ာလို႔ ရႈပ္ကုန္တာပါ..။ အခု အားလံုးရွင္းၾကျပီလား..။ ရွင္းပါျပီဆရာမေလး။ ကိုင္းဒါဆုိရင္ မေန႔ကသင္လုိက္
တဲ့ဟာကို ေမးပါမယ္ရွင္...။ ကၾကီးေရ က၊ ကၾကီးေရးခ်ာ ဆုိေတာ့ ကာပါဆရာမ...။ ကိုင္းဒါဆုိရင္ ေဒၚၾကီ
းပု ေျဖပါအံုး... ကၾကီး ေရးခ်ာ ၀စ္စာနွလံုးေပါက္ေတာ့ ဘာေခၚလဲ...” အဘြားပု ေဆးလိပ္ကို ကိုက္ျပီးစဥ္း
စားေနလုိက္ပါတယ္...။ “ဟဲ့ မပုရဲ့ နင္ဒါေတာင္မသိဘူးလား ဘုိးလြန္းေမာင္က၀င္ေျပာလုိက္ပါသည္...။ သိ
ပါတယ္ ကိုလြန္းေမာင္းရယ္ သိပါတယ္ က်ဳပ္ေမ့ေနလို႔ေတာ့...။ ဒါဆုိေဒၚၾကီးပု တုိ႔ အိမ္ေခါင္းရင္းက ေန႔တုိ
င္းျမင္းျခံကိုသြားတာ ဘာၾကီးတုန္းလုိ႔.. ဆရာမေလးကေမးလုိက္ေတာ့ ေခါင္းေလးေမာ့ျပီးစဥ္းစားေနပါတယ္
...မိပုရာ နင္ကလည္းေမ့ရန္ေကာ.. နင္တို႔အိမ္အေရွ႕ဘက္က ေခါင္း၀ါၾကီးနဲ႔သြားသြားေနတာဟာ...လုိ႔ဆုိ
လုိက္မွ...။ သိျပီ..သိျပီ...ဆရာမေလးေရ အဲဒါ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီးေလ...။အဲလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ဆရာမေလး
ကလည္း အူတက္မတက္ရယ္၊ အားလံုးလည္း၀ုိင္းရယ္ၾကတာေပါ့...။ သူ႔ကိုရယ္ေတာ့ မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔
ၾကည့္ေနပါတယ္...။ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ သိျပီ အဲဒါ ကား တဲ့ ။ ကိုင္းဘယ္ေလာက္ဆုိးလုိက္လည္း။ ေဒၚၾကီးပု ေျဖတာမွ
န္ပါတယ္ ကၾကီးေရးခ်ာ ၀စ္စနွစ္လံုးေပါက္ေတာ့ ကား ပါ...။ ကိုင္း ဒီတစ္ခါ ဘယ္သူ႔ကိုေမးရင္ ေကာင္းမ
လဲ ။အဘြားပုက ထေျပာလုိက္ပါတယ္... အဲဒီေမာင္လြန္းေမာင္ကိုေမးေတာ့ သူမ်ားအလွည့္ၾကရင္ သူက
ေရွ႕ကေန တကဲကဲ နဲ႔။ ကိုင္းဒါဆုိ ဦးၾကီးလြန္းေမာင္ကိုေမးမယ္ေနာ္... ။ဟုတ္ေမးပါ ဆရာမေလး...။ဒါကို
ဘာလုိ႔ ေခၚတုန္း ၀ လံုးကိုေရးျပလုိက္ပါတယ္...။ အဲလိုေမးလုိက္ေတာ့ ဘုိးလြန္းေမာင္ ပူထူျပီး ေမ့သြားပါ
တယ္...။ သူစဥ္းစားလုိက္ပါတယ္..ဒါေပမဲ့ သတိကမရပါဘူး။ ေမာင္လြန္းေမာင္ရယ္ ဒါေလးေတာင္မသိဘူး
လား ေတာ့...ေတာ္ ဟင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းစားျပီးရင္ ဘာျဖစ္သြားတုန္း။ အီသြားတာေပါ့ဟ...။ အားလံုး၀ုိင္း
ရယ္ၾကပါသည္။ ကုိင္း..ဒါဆုိ ဖြားကေလးမ အဲဒါကို ဘာလို႔ေခၚတုန္း ဖြားကေလးမလည္း စဥ္းစားေနလုိက္
ပါတယ္..။ မကေလးမကလည္းေတာ္ ရြာလယ္က မဘုတ္ဆံုက အသားျဖဴလား၊ ညိဳလား ။ ဒါေတာ့သိတာ
ေပါ့ မပုရဲ့ ညိဳတယ္ေလ...။အဲဒါဆုိရင္ သူ ၀လား ၊ ပိန္လား ။ အဲလုိေမးလုိက္ေတာ့ ေဒၚကေလးမလည္း သိ
ျပီဆုိတဲ့အထာနဲ႔ ေျပာလုိက္တာက သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးတာပဲတဲ့...။အဲေလာက္ေတာင္ ရုိးသား
ၾကတဲ့ ေတာသူ၊ ေတာင္သားေတြပါ..။ အဲဒါ အဘိုးၾကီး ၊ အဘြားၾကီးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ စာသင္ေပးခဲ့တဲ့
ဆရာစိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ၾကရမွာပါ...။ အဲဒီသင္တန္းေတြျပီးသြား
တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ရြာလံုး စာအုပ္ေတြဖတ္ၾက၊ ဗဟုသုတရစရာစာအုပ္ေတြဖတ္ၾက၊ တရားစာအုပ္ေတြ
ဖတ္နဲ႔ တစ္ရြာလံုးစာတတ္ေျမာက္သြားပါေတာ့တယ္...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အဘုိးေတြ၊ အဘြားေတြ စာတတ္
ခဲ့ၾကလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ ကေလးေတြကို သူတုိ႔လုိ စာမတတ္ခင္က သိတဲ့အသိနဲ႔ ၊စာတတ္ျပီးသိတဲ့အ
သိ မတူပံုကုိ ေသခ်ာရွင္းျပ ၊ဗဟုသုတေတြေျပာျပနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အသိအလိမၼာတုိးျပီး ေက်ာင္းေနနုိ
င္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းေတြေနနုိင္ခဲ့ၾကလုိ႔ အခုလုိ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတတ္ ၊ ဖတ္တတ္ေနတာပါ။

(ဒီပုိ႔စ္ကေလးထဲက ဗဟုသုတအနည္းငယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရသတစ္ခုခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရရွိသြားၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အ

ေပ်ာ္ဆံုးလူက ကၽြန္ေတာ္ပဲျဖစ္မွာပါ။)

(အဆိုး အေကာင္း၊ အက်ိဳး အေၾကာင္းေတြကိုေျပာေပးခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ စီေဘာက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ကြန္မန္႔
မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာ္သြားၾကပါအံုးလုိ႔ ။)
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္....

ရာဇာ(ေက်းေတာသားေလး)

28.2.2011