က်ဆံုးအေရးသံုးခုပါ။
(၁)စားေသာက္ဖုိ႔အေရး
(၂)၀တ္ဆင္ဖို႔အေရး
(၃)ေနထုိင္ဖို႔အေရးတုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
အတိုေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ (စား၊၀တ္၊ေန) ေရးေပါ့။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ မစားမေသာက္ပဲဘယ္သူမွ ေနနုိ
င္လိမ့္မည္မထင္။ ထမင္း(၇)ရက္ေလာက္ မစားရရင္ကုိ လူ႔ဘ၀ထဲကေန ထြက္ခြါသြားရပါလိမ့္မယ္။ စာဆုိေ
တာင္ေရးေသးတာကိုးဗ်..“ထမင္းအသက္(၇ )ရက္၊ ေရအသက္(၁)မနက္”တဲ့။အဲဒီေတာ့ မစားရရင္လည္း
မျဖစ္ေပဘူးေနာ္။ ဒုတိယတစ္ခုျဖစ္တဲ့_၀တ္ဆင္ေရးဆုိတာကေတာ့...မနုႆဆုိတဲ့ အသိဥာဏ္ ရွိတဲ့လူ
ေတြတုိင္းမွာ အရွက္တရားနဲ႔ လူလုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၀က္စားဆင္ယင္ ၾကပါတယ္။အသိဥာဏ္နဲတဲ့ လူရုိ
င္းေတြေတာင္ သစ္ရြက္၊သစ္ခက္ေတြ ဖုံးအုပ္ထားတာ ေတြ႔ျမင္ဖူးၾကေပမေပါ့။(ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္ ေမာ္ဒယ္
ေတြ ဘယ္လုိတရားနဲ႔ လူလုပ္ေနၾကတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မသိ)။ အဲဒီေတာ့ ၀တ္ဆင္ဖို႔အေရးကလည္း မ
ရွိလွ်င္ မျဖစ္။ တတိယအခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေနထုိင္ဖို႔အေရးဆုိတာကလည္း အေရးၾကီးတာပဲေနာ္။ ေနထိုင္ နုိင္ဖို႔
ေျမၾကီးရွိရမယ္။ အဲဒီေျမၾကီးေပၚမွာမွ မိုးလံု၊ေလလံု ရာသီဥတုဒဏ္ကို ကာကြယ္နုိင္ဖို႔ အိမ္ရွိရပါအံုးမယ္။ အိ
မ္ဆုိတာကေတာ့ လူသားေတြအတြက္ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြပဲေပါ့။ ကိုင္း..အဲဒီအခ်က္သံုးခ်က္လံုး
က အေျခခံက်တယ္ဆုိတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိရွိျပီးၾကျပီေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီသံုးခုထဲကမွ ၀တ္ဆင္ဖို႔အေရး
ျဖစ္တဲ့ အညာသူ၊အညာသားေတြရဲ့ အ၀တ္အထည္ယက္လုပ္ပံုကို ေရးသားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ကိုဆက္
လက္ရႈစားေတာ္ မူၾကပါကုန္အံ့။
၀တ္ဆင္ဖုိ႔အေရးကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဓိကက်တဲ့၊ ဇာတ္လုိ္က္ျဖစ္တဲ့ ၀ါပင္ရဲ့အေၾကာင္းကို ခ်န္လွပ္
ထားခဲ့လုိ႔ ရပင္ရျငားေသာ္လည္း ပိုမုိျပည့္စံုစြာ သိေစရန္အလို႔ငွာ မခ်န္မလွပ္ပဲ အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပရေပအံ့။ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းမွာ ၀ါပင္မရွိတဲ့အရပ္ေဒသ မရွိေလာက္ေအာင္ကို စိုက္ပ်ိဳးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အညာေဒသမွာ အစဥ္အဆက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ၀ါကေတာ့ ဗမာ၀ါပင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရစီမံကိန္းေတြေပၚေပါ
က္လာမွသာ ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါဆုိတဲ့ ၀ါမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္ေဒသကိုေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။ အဲဒီလုိဆိုေတာ့ ၀ါ
က(၂)မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ (၁)ဗမာ၀ါ(ရုိးရုိး၀ါပင္) နဲ႔ (၂) ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါပင္ေပါ့။
ရုိးရုိး၀ါေပါက္
၀ါေပါက္ေလးေတြ
ဗမာ၀ါ(ရိုးရိုး၀ါ)=ရုိးရုိး၀ါကိုေတာ့ ေျမအမ်ိဳးအစားမေရြး စိုက္ပိ်ဳးလုိ႔ရပါတယ္။ ၀ါပင္ရဲ့ အျမင့္က လူတစ္ရက္
သာသာေလာက္ရွိျပီး အသီးက အစိမ္းေရာင္အလံုး(ေလာက္စာလံုးအရြယ္)၊အပြင့္က အ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့၊ ၀ါေပါ
က္ကေတာ့ အျဖဴေရာင္။ သို႔ေပမယ့္ အျဖဴေရာင္ပြင့္တဲ့အေပါက္ေလးေတြကိုေတာ့ ထူးဆန္းစြာ “၀ါ”လုိ႔ေခၚ
တတ္ၾကပါတယ္။၀ါပင္က နွစ္ရွည္ခံပင္ျဖစ္ျပီး စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ရာသီကေတာ့ ၀ါဆုိ၊၀ါေခါင္ျဖစ္ပါတယ္။ တေပါင္း
လ ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ အသီးေတြတိုးလိုးတြဲေလာင္းသီးျပီး တစ္ေပါက္စ၊ နွစ္ေပါက္စ ပြင့္ပါတယ္။ တေပါင္း
လျပည့္ေက်ာ္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ၀ါေတြလႈိင္လႈိင္ေပါက္ျပီေပါ့။ ၀ါေတြေပါက္ျပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီ၀ါေပါက္ကေလး
ေတြကို ေကာက္ရပါတယ္။ (ေျမေပၚက်တဲ့အရာကိုမွေကာက္တယ္လုိ႔ေခၚေပမဲ့ ၀ါအပင္ေပၚမွာရွိေနတဲ့ ၀ါေ
ပါက္ကိုလည္း ေကာက္တယ္လုိ႔ပဲသံုးပါတယ္။) ရုိးရိုး၀ါပင္ေတာင္မွ အပင္ကနွစ္မ်ိဳးရွိေသးတာဗ်။ ၀ါအျဖဴ နဲ႔
ပင္နီ၀ါ ဆုိျပီးေပါ့။ ပင္နီ၀ါကိုေတာ့ တကူးတကမစို္က္ပ်ိဳးၾကပါဘူး။ ၀ါျဖဴခင္းထဲမွာ တစ္ပင္တစ္ေလပါတာကုိ
ေကာက္ျပီး ပင္နီေပါက္ေတြစု"ပင္နီအက်ၤ ီ၊ေယာထမီ”ဆုိတဲ့အတုိင္း ပင္နီအက်ၤ ီၤ နဲ႔ ပင္နီတုိက္ပံုခ်ဳပ္ဖို႔ရာအ
တြက္ စုေဆာင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၀ါေကာက္ရတဲ့အခ်ိန္ဆို အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပါ။ အေမတို႔၀ါေကာက္
သြားရင္လုိက္ ၀ါကိုအျပိဳင္အဆုိင္ေကာက္ၾကတာ ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္။ ဘာလုိ႔ျပိဳင္ေကာက္ၾကတာတုန္း
ဆုိေတာ့ ၀ါပိုရတဲ့သူကို မုန္႔ပိုျပီး၀ယ္ေကၽြးမယ္လို႔ အေမက ေျပာထားလုိ႔ပါ။ (၈)နာရီေလာက္ထုိးျပီဆုိရင္ေ
တာ့“ေဟ့..၀ါေကာက္ေတြ..မုန္႔သည္ဆုိျပီး မုန္႔သည္မ်ိဳးစံုေတာထဲကို လာေရာင္းပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြ
န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ရဲ့ ၀ါကိုၾကည့္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကမ်ားတာၾကည့္ပဲ။ အစ္ကိုက ၀ါေကာက္
တာမျဖစ္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ::) ။၀ါ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား မုန္႔၀ယ္ေကၽြးရင္ေတာ့ အေမက ဘက္မလုိက္ပဲ၀ယ္ေကၽြ
းတာပါ။ အဲဒီလုိ၀ါေကာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ“၀ါလွ” ဆုိတာတခါထဲေကာက္ၾကတာေလ။ အ၀တ္အထည္ေတြခ်ဳပ္
ဖို႔၊ ယက္ကန္းယက္ဖုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ၀ါသီးေတြ၊ ၀ါေပါက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္ေနပါေစ သၾကၤန္က်ျပီဆုိရင္ေ
တာ့ ေတာင္သူတုိင္း ၀ါခင္းကိုလႊတ္ေပးရပါတယ္။ (လႊတ္ေပးတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္မေကာက္ေတာ့ပဲ ေကာက္
ခ်င္တဲ့သူ မည္သူမဆုိ ေကာက္ပိုင္ခြင့္ရွိတာကို ဆုိလုိတာပါ)။ အဲလုိခ်ိန္ ေကာက္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ၀ါေလ
ေကာက္တယ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။
ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါ
ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါ(နုိင္လြန္၀ါ)=အဲဒီအပင္ကိုေတာ့ အစိုးရစီမံကိန္းေၾကာင့္ စိုက္ခဲ့ဖူးရတာပါ။ နိုင္လြန္၀ါနဲ႔ ရိုးရုိး
၀ါက ေတာ္ေတာ္ကြာျခားတယ္ဗ်။ ရုိးရုိး၀ါပင္က လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ျမင့္ေပမဲ့ နုိင္လြန္၀ါပင္က အျမင့္ဆံုးက ရင္
ေခါင္းေလာက္ပါပဲ။ ရုိးရုိး၀ါကို ၾကြက္သိပ္မစားဘူး၊ နုိင္လြန္၀ါကိုေတာ့ ၾကြက္ကအေသစားပါတယ္။ ၾကြက္ေ
ထာင္ရတာက တစ္လုပ္ေပါ့ဗ်ာ။မနက္ေရာက္လုိ႔ သြားၾကည့္လုိက္ရင္ ၀ါသီးေတြကို ကိုက္ပစ္ထားတာ ပံုလို႔
နွေျမာဖို႔အရမ္းေကာင္းတယ္။ ထမင္းနဲ႔ ၾကြက္ေဆးေရာျပီး သြားခ်ထားျပန္ရင္လည္း ၾကြက္ေတြလည္း ေသ
လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ နုိင္လြန္၀ါကိုေတာ့ အညာထည္ယက္လုပ္တဲ့ေနရာမွာအသံုးမျပဳဘူးဗ်။ အစုိးရ၀ါ၀ယ္ဒုိင္ေတြကပဲ
လာ၀ယ္တာမ်ားတယ္။
ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါပင္
၀ါလွေပါက္
၀ါပင္အေၾကာင္းေတြ နဲနဲသိသြားျပီဆုိေတာ့ အေမ့ယက္ကန္းအေၾကာင္းဆက္မယ္ေနာ္။ ၀ါေကာက္တဲ့အခ်ိန္
မွာ “၀ါလွ”အေပါက္ေတြ ေကာက္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ျပီးျပီေနာ္။ တစ္နွစ္စာလံုး ေကာက္ထားတဲ့ ၀ါလွ အေပါက္
ေတြကို ပထမဆံုး ေနပူလွမ္းရပါတယ္။ လွမ္းျပီးတဲ့၀ါလွ ေတြကို “၀ါၾကိတ္ခုံ”နဲ႔ၾကိတ္ရပါတယ္။(ၾကိတ္တယ္
ဆိုတာ၀ါေပါက္ထဲက အေစ့ကိုအျပင္ထုတ္တာပါ။ဒါမွ ၀ါဖန္႔ျပီးသားရမွေပါ့)။ အဲဒီဖန္႔ျပီးသား ၀ါကိုေတာ့ ဂြမ္း
လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဂြမ္းအဆင့္ကေန ဗိုင္းလိပ္လုိ႔ရေအာင္ ဂြမ္းဖက္တဲ့စက္နဲ႔ ဂြမ္းဖက္ရပါတယ္။ အဲဒီဂြမ္းေလး
ေတြရလာရင္ေတာ့ ဗုိင္းေတာင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ဗိုင္းေတာင့္ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ခ်ည္၀င္ျဖစ္ေအာင္ဗို
င္းငင္ ရျပန္ပါတယ္။ ခ်ည္၀င္ရလာျပန္ေတာ့လည္း ခ်ည္ေသ့ရျပန္ပါတယ္။ ခ်ည္ေသ့ျပီးလုိ႔ ခ်ည္ခင္ရသြားျပ
န္ရင္ေတာ့ လုိခ်င္တဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔ ခ်ည္ကုိေဆးဆုိးရျပန္ပါတယ္။ ေဆးဆိုးျပီးလုိ႔ရတဲ့ခ်ည္ငင္ကို ေရစိမ္ျပီ
းေျပာင္းစံကို က်ိဳျပီး ခ်ည္စာနင္းရပါတယ္။(ခ်ည္လံုးမာေစရန္အတြက္)။အဲလုိခ်ည္စားနင္းထားတဲ့ ဟာကိုစပ္
သြားဖီး နဲ႔သပ္ခ်ရျပန္ပါတယ္။ ခ်ည္စာသပ္ျပီးသား ခ်ည္ခင္ကို ေနပူလွမ္းရပါတယ္။ လွမ္းလုိ႔ေျခာက္သြားတဲ႔
ခ်ည္ခင္ကို ေတာ့ ထညင္းလံုးနဲ႔ ခ်ည္ခ်ရျပန္ပါတယ္။ ခ်ည္ခ်ျပီးသားတညင္းလံုးကေန ယက္ေဖာက္ေယာက္
ရျပန္ပါတယ္။ ယက္ေဖာက္လံုးေလးေတြကေနျပီး ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ပုဆုိးစ၊ အက်ၤ ီစ၊ေစာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊တဘက္
၊လက္သုတ္ပ၀ါ ေလးေတြယက္ဖုိ႔ အကြက္ဆန္းထြင္ျပီး ခ်ည္ခ်တဲ့ရဟတ္နဲ႔ လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ အညာေျမက
အ၀တ္အစားတစ္ထည္ရဖုိ႔ဆုိတာ လံုး၀မလြယ္ကူပါဘူး။ အရမ္းလက္၀င္ပါတယ္။
“ယက္ကန္းစင္”
ပ်ဳိေလးရက္တဲ့ ယက္ကန္းစင္
ဘာဆင္လို႕ေမး။
ေမးပါနဲ႕ေအ
ပဆစ္အိမ္ ကြက္စံုခင္းတယ္
တင္းတိမ္တဲ့ေလး။
(ဦးဖိုးလတ္၏ သီခ်င္းပေဒသာ မွ)
“လက္ခတ္သံ လက္ခတ္သံ
ပ်ိဳေလးလက္ခတ္သံ
လက္ခတ္သံ ကၽြန္းဖုိသား
ေသာင္းတုိင္ကၾကားသေလေလ...”
(ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္ တန္းပါလို႔ ဇာတ္ကားမွ ဇာတ္၀င္ေတး)
စတဲ့ သီခ်င္းေတြက ယက္ကန္းယက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ ပါတ္သတ္ျပီး ေရးထားတဲ့စာေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိ
တာ ဖတ္ၾကည့္ရံု၊ ၾကားရံုနဲ႔ တန္းသိၾကပါလိမ့္မယ္။
ရစ္(ရစ္ခံု)(From Google)
ပုဆုိးတစ္ကြင္းစာ ယက္ကန္းယက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္တဲ့သူဆုိရင္ မနက္ခင္းမွာ ယက္ကန္းစင္ ခ်ည္တန္းလုိက္ရ
င္ ညေနဆုိရင္ျပီးပါတယ္။ မျဖစ္တဲ့သူဆုိရင္ နွစ္ရက္ေလာက္ ယက္ရပါတယ္။ ယက္ကန္းစင္မွာ ခ်ည္စတန္
းျပီျပီဆုိတာနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ဟာေတြက လက္၀င္ျပန္ပါတယ္။ ယက္ကန္းစင္ဆုိတာ တိုင္ေလးတုိင္ေထာင္ထား
တဲ့ဟာပါ ။ ပါ၀င္တဲ့ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေျခနင္း၊နွပ္၊လက္ခတ္၊လြန္း၊ေယာက္လံုး စတဲ့အရာေတြပါ ပါတယ္။
ယက္လုပ္တဲ့အဆင္ေတြကေတာ့ ကြက္က်ဲ၊ကြက္စိပ္၊ပိန္း (ဘိန္း=အေရာင္တစ္မ်ိဳးထဲယက္တဲ့အထည္ကိုေခၚ
သည္)၊အဆစ္၊ခ်ိဳးေျခေထာက္...စတဲ့..စတဲ့..အမ်ိဳးအစားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို ယက္ကန္းယက္တဲ့သူက
ထြင္ပါတယ္။ သီခ်င္းေတာင္ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ.. “အနားတဖတ္တခ်က္ရယ္က စိမ္းႏုျခယ္ စိန္းႏုျခယ္ အလ
ယ္မွာ သံေရာင္ကြက္နဲ႕ ခ်စ္တဲ့သူ ယက္ခဲ့တယ္” အဲဒီသီခ်င္းစာသားေလးကလည္း ယက္တဲ့သူထြင္ခဲ့တဲ့အ
ဆင္ေလးေပါ့။ ကေလးတုန္းကၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ “ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္ တန္းပါလို႔ ”ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း ယက္က
မ္းခတ္တဲ့အေၾကာင္း သီခ်င္းေလးပါတယ္ေလ...“လက္ခတ္သံ”တဲ႔။ လူတစ္ေယာက္အရမ္းရႈပ္ရင္ ခ်ည္ခင္
လုိ႔ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။ ခ်ည္ခင္ဆုိတာ ခ်ည္ေတြးရႈပ္ေထြးသြားတဲ့အခါမွာ ရွင္းရတာ အရမ္းပင္ပန္းပါတယ္
။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေမကို ကူလုပ္ရင္း ခ်ည္ခင္က အစေပ်ာက္ျပီး ရွာေလ၊ေပ်ာက္ေလ_ ေပ်ာက္ေလ၊
ရွာေလ နဲ႔ ငိုေတာင္ငိုခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုနုိင္ငံျခားျဖစ္အ၀တ္အထည္ေတြ ၀တ္ဆင္ေနရေပမဲ့
အေမယက္ေပးခဲ့တဲ့ အညာအထည္ေလးေတြေလာက္ တန္ဖိုးမထားတတ္ပါဘူး။ အက်ၤ ီတစ္ထည္ စုတ္ရင္
ပစ္လုိက္တာပါပဲ။ အေမယက္ေပးတဲ့ အက်ၤ ီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဆုိးပဲျဖစ္ျဖစ္ စုတ္သြားရင္ တန္းမပစ္ပဲ ဖာေထး၀တ္
ဆင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေမ့အိမ္က ယက္ကန္းစင္ေလးကိုလြမ္းလုိက္
တာဗ်ာ။
ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အညာေဒသမွာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ဆုိရင္ ျမတ္စြာဘုရားကို မသိုးသကၤန္း
က္လွဴပြဲေတြလည္းရွိပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၁၄)ရက္ေန႔ညမွာ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့ အပ်ိဳ၊လူပ်ိဳ
ေတြ ကေလး၊လူၾကီး အားလံုး သကၤန္းတစ္ထည္ရဖို႔အေရး တစ္ညလံုး တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ၀ါေပါက္ကေလး
ကေနစလုိ႔ သကၤန္းတစ္ထည္ရတဲ့အထိ ခဏကကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း အဆင့္ေတြအားလံုးကိုလုပ္ၾက
ပါတယ္။ ၀ါၾကိတ္တဲ့သူက ၾကိတ္၊ ဂြမ္းဖက္္တဲ့သူကဖက္၊ ဗိုင္းေတာင့္လိပ္တဲ့သူကလိပ္၊ ခ်ည္ငင္တဲ့သူကငင္
၊ ခ်ည္ေသ့တဲ့သူက ခ်ည္ေသ့၊ ေဆးဆုိးတဲ့သူကဆုိး၊ ခ်ည္စားနင္းတဲ့သူကနင္း၊ ခ်ည္သပ္တဲ့သူကသပ္၊ ခ်ည္
သပ္ျပီးသားကိုမီးကင္တဲ့သူကကင္(ခ်ည္ေျခာက္ေအာင္လုိ႔ ေနေရာင္မရွိလုိ႔ မီးကင္ရတာပါ)၊ ခ်ည္ခင္ကိုတ
ညင္းလံုးနဲ႔ ခ်ည္ခ်တဲ့သူကခ်၊ ခ်ျပီးသားခ်ည္လံုးကေန ယက္ေဖာက္ေယာက္တဲ့သူကေယာက္ အားလံုးျပီးျပီ
ဆုိရင္ေတာ့ သကၤန္းသံုးထည္ယက္မယ္ဆုိရင္ ယက္ကန္းစင္သံုးခုခ် သူ႔အဖြဲ႔၊ ကုိယ့္အဖြဲ႔ေပါ့ အျပိဳင္အဆုိင္
ယက္ၾကေရာ။ အရင္ဆံုးျပီးတဲ့သူ (ယက္ကန္းယက္တဲ့သူကို ဆုခ်ပါတယ္)။အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပါ။ သ
ကၤန္းအထည္ ရျပီဆုိရင္ေတာ့ စက္နဲ႔ခ်ဳပ္ က်ီးမနုိးခင္ ဘုရားကိုသြားလွဴပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာအရုဏ္တက္ေပါ့
ဗ်ာ။ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ ၀ါပင္ကေနျဖစ္လာတဲ့ ၀ါကေန စယက္ရတာပါ။ ယက္ကန္းနဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့စက
ားပံုေလးတစ္ခုလည္းရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါက ဘာလည္းဆုိေတာ“ ယက္ကန္းဆုိတာ တုိတဲ့အမ်ိဳးတဲ့”။ဘယ္ေနရ
ာေတြမွာ ဒီစကားကိုသံုးတာလည္းဆုိေတာ့ အလုပ္တစ္ခုလုပ္လုိ႔ မျပီးတဲ့အခါေတြမွာ၊ လုပ္ရင္း စိတ္ဓါတ္ေ
တြက်ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သံုးတာပါ။ ယက္ကန္းစင္မွာ ခ်ည္ခင္ကို တန္းထားလုိက္ရင္ တစ္ေန႔နည္းနည္းခ်င္း
ယက္သြားတဲ့အခါမွာ ခ်ည္ခင္က ျပီးသြားတယ္၊ တုိသြားတယ္။ အဲဒါကိုေျပာခ်င္တဲ့သေဘာပါ။ အလုပ္ေတြ
လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္ရင္သြားရင္ ခ်ည္ခင္လုိပဲ တုိသြားမယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာပါ။
အဆံုးသတ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အညာထည္ေတြေရာ ၊စက္ယက္ကန္းနဲ႔ယက္တဲ့ အထည္ေတြ
ေရာ အားလံုးက ၀ါေပါက္ကေနရတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ေတာသူေတာင္သားေတြကသာ ၀ါပင္ကိုမစိုက္ၾကဘူး
ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြအရွက္တရားကင္းဖို႔ ဘာေတြနဲ႔မ်ား ၀တ္ဆင္ၾကပါ့မလဲ ။စားဖုိ႔အတြက္၊ ၀တ္ဖို႔အ
တြက္ စိုက္ပ်ိဳးေပေနတဲ့ ေတာင္သူ၊လယ္သမား ဦးၾကီးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ေတြရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပဲေပါ့....
မဟုတ္ၾကေပဘူးလားဗ်ာ။(ေက်းဇူးရွိတဲ့သူေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးဆပ္နုိင္ၾကပါေစ)
ရာဇာ(ေက်းေတာသားေလး)
8.3.2011
2 comments:
ဗဟုသုတေလးေတြအတြက္
ေက်းဇူးပါအကို။ ခ်ည္သားစစ္စစ္ေတြက
ေစ်းၾကိးမွၾကိးေနာ္...:P
အားေပးသြားလွ်က္။
ေလးစားစြာဖတ္သြားပါတယ္။မွတ္သားသြားပါတယ္။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Post a Comment