မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္

(From Google)

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ကိုဘတူနဲ႔ မစိန္ ဆုိတဲ့ လင္မယားနွစ္ေယာက္ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။
သူတုိ႔က ေတာင္သူ၊လယ္သမား ေတြမဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္း ဆင္းရဲတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတုိ႔အိ
မ္နဲ႔ ကပ္လ်က္ ေဘးအိမ္မွာေတာ့ ဦးဖုိး၀တုိ႔အိမ္ေပါ့။ ဦးဖုိး၀တုိ႔က ေတာင္သူၾကီးေတြဆုိေတ
ာ့ ခ်မ္းသာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာပါေစ ေတာရပ္ေဒသ ဆုိတာမ်ိဳးက အသား

ငါးကို ဘုရားပြဲ၊ ေက်ာင္းပြဲ၊အလွဴအတန္း၊     ဧည့္သည္လာမွသာ တကူးတက ခ်က္စားၾက

တာကမ်ားတာပါ။ တစ္ရက္ေတာ့ ဦးဖိုး၀တုိ႔အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြေရာက္လာပါတယ္။အဲလုိ
ဧည့္သည္ေတြလာတယ္ဆုိေတာ့ ေစ်းကို ၀က္သားသြား၀ယ္ျပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္တာ
ေပါ့..။ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနလုိ႔ ၀က္သားခ်က္ေနတယ္ဆုိတာကို ကိုဘတူတုိ႔ အိမ္ကသိ
သြားပါတယ္။ ဧည့္သည္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ မစိန္တစ္ေယာက္ သူတုိ႔အိမ္ျပဳတ္တဲ့
ပဲျပဳတ္ေလးကို သူ႔သားေလးကို ပို႔ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အၾကံကေတာ့ ပဲျပဳတ္ပးရင္ ၀က္သား
ျပန္ေပးမလားဆုိျပီးေတာ့ေပါ့။ ကေလးေလး ပဲျပဳတ္သြားပို႔ျပီး ျပန္လာေတာ့ ပဲျပဳတ္ပန္းကန္
ေလးက ဒီအတုိင္းေလး ျပန္ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကို ကုိဘတူ တစ္ေယာက္လည္းျမင္တာေပါ့
။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုဘတူ ေျပာလုိက္တဲ့စကားက “သူ႔၀က္သား စားရမလားလုိ႔ ပဲျပဳတ္
ပို႔ခုိင္းလုိက္ပါတယ္..သူ႔၀က္သားမစားရပဲ ကိုယ့္ပဲျပဳတ္ဆံုးတယ္”တဲ့။ ကိုင္း.. မိတ္ေဆြတုိ႔ေ
ရာ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ မကုိက္တာေတြ ရွိခဲ့ၾကဖူးပါသလား။ သိပ္ျပီးမမွန္းၾကနဲ႔ေနာ္ ေတာ္
ၾကာ “သူ႔၀က္သားမစားရပဲ ကိုယ့္ပဲျပဳတ္”ဆံုးေနၾကအံုးမယ္။

(ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေရးသားခ်က္မ်ား အဓိပၸါယ္ မေပၚလြင္ခဲ့ပါကကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ညံ့ဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါ

ေၾကာင္း ၀န္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။)

စာဖတ္သူရဲ့ရင္ထဲကလာတဲ့ စကားေလးေတြကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္........

ရာဇာ(ေက်းေတာသားေလး)

18.3.2011