“ဟာ..ခ်စ္သန္းတုိ႔ပါလား။ ငါလုိက္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးကြ အေမက အိမ္ေစာင့္ခိုင္းထားလို႔”။
“ေအး..မလုိက္လည္း ေနေလ ငါတုိ႔ဒီေန႔ စိမ္ေျပးတန္းကစားမလုိ႔ကြ ေရထဲမွာ”။
“ေအး..ငါ့အေမ ခဏေနရင္ ေစ်းေရာင္းသြားရာက ျပန္လာေတာ့မွာကြ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ငါလုိက္ခဲ့မယ္ အခု
ေတာ့ မလုိက္ေသးဘူးကြာ”။
“ေအး..အဲဒါဆုိ ငါတို႔သြားေဆာ့နွင့္ေတာ့မယ္”။ အဲဒီအသံေလးေတြက ျမစ္ေရတုိးတဲ့အခ်ိန္တုိင္း ၾကားေနၾက
အသံေလးေတြပါ။ အခုလည္း ဖိုးပံု နဲ႔ ခ်စ္သန္းတို႔ ကေလးအုပ္စု ဖိုးေထာင္ကိုလာေခၚေနၾကျခင္းပါ။ ၀ါဆုိ၊၀ါ
ေခါင္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္ဟာ တမုဟုတ္ျခင္း က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ ဖုိးေထာင္တုိ႔ ရြာကေလ
းက ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္း နေဘးမွာဆုိေတာ့ ေရတက္ခ်ိန္ဆုိရင္ ရြာထဲထိ ေရ၀င္တဲ့အရပ္ေပါ့။ သစ္ပင္ၾကီးေတြ
ကလည္း အံု႔ဆုိင္းျပီး အမ်ားဆံုးအပင္ေတြကေတာ့ ဥႏၷဲပင္နဲ႔ ေစာင္းလ်ားပင္ေတြေပါ့။ ေနခ်င္စဖြယ္ရြာကေ
ေလးတစ္ရြာပါပဲ။ ဥႏၷဲပင္ေတြ ေပါလို႔ထင္ပါတယ္..ရြာနာမည္က ဥႏၷဲကုန္းတဲ့။
“ဟာ အေမ ျပန္လာျပီ.. လက္ထဲမွာလည္း မုန္႔ထုပ္ၾကီးနဲ႔ပါလား”။
“ေအး..ဟုတ္တယ္..။ မင္းတို႔ အတြက္ ထန္းသီးမုန္႔၀ယ္လာတာ”။
“အေမ..ေခၽြးေတြကလည္းရႊဲလုိ႔ သုတ္လုိက္ပါဦး”။ ဖိုးေထာင္အေမ ေစ်းသည္ၾကီး မျမၾကည္ကေတာ့ သားေ
ေလးေတြ မ်က္နွာျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ အေမာေျပေနတဲ့ပံုပါပဲ။
“ဖုိးေထာင္... မင္းညီေလး ဖိုးေအာင္ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္သြားတာလဲ.. အေမ ခ်ိဳခ်ိဳတုိက္မလုိ႔ေလ။
“ဖုိးေအာင္ အိပ္တာ မၾကာေသးဘူး အေမရ။ ေရခ်ိဳးေပးျပီး သိပ္ထားတာ”။
“ဒါနဲ႔ မင္းအေဖ အရက္သမားၾကီးေရာ ဘယ္မွာတုန္း။ အိပ္ယာထျပီး တန္းသြားတာမလား”။
“တန္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူးအေမရာ... အေဖက ဖိုးေအာင္ကို ျမစ္ဆိပ္ေရခ်ိဳးလုိက္ပုိ႔ျပီး ျပန္လာမွသြားတာ
ပါ”။
“ေအး..မင္းကေတာ့ အျမဲတမ္း ဖေအဘက္က ကာစီးကာစီးနဲ႔ ဖာဖာမေနနဲ႔။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အားကုိး
ရမလားလုိ႔ ယူထားမိပါတယ္ေတာ္..အခုေတာ့ သူ႔အရက္ဖိုးေတာင္ ဒီက ျမၾကည္မက ရွာေပးေနရတယ္ေတ
ာ့...ၾကားလုိ႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား..အရပ္ကတုိ႔ရဲ့...”။ ေဒၚျမၾကည္တစ္ေယာက္ ေယာက်္ားဆုိး ရထားတဲ့
အတြက္ အခုလို ေသာကဗ်ာပါဒမီး ေတြေတာက္ေလာင္ေနရျခင္းပါ။
“အေမရယ္..ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။ မငိုေတာ့နဲ႔ဗ်ာအေမ..အေမငိုရင္ က်ဳပ္လည္းငိုခ်င္တယ္ အေမရ။ တိတ္ပါ
ေတာ့အေမရာ...ဟီး...ဟီး...”။ဖုိးေထာင္တစ္ေယာက္ အေမငို၍ ငိုေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ ဖုိးေထာင္ရယ္ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့ အေမလည္း မငိုေတာ့ဘူး”။ ေဒၚျမၾကည္ ေျပာေျပာဆုိဆို မ်က္
ရည္စေတြ သုတ္လုိက္ပါသည္။ ဖိုးေထာင္ရဲ့ ေခါင္းေလးကို ဆြဲယူျပီး ပြတ္ေပးေနလုိက္ပါသည္။
“အေမ က်ဳပ္ ေရသြားခ်ိဳးလုိက္အံုးမယ္ဗ်ာ...”။
“ေအး..သြားသြား..ငါ့သား..ၾကာမေနနဲ႔ေနာ္..ေနကပူတယ္ ေရာဂါရမွာဆုိးလုိ႔ မွာေနရတာ။ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေဆာ့
ေနရင္ အေမလာရုိက္မွာေနာ္”။
“အင္းပါ..အေမရာ..က်ဳပ္မၾကာပါဘူး..”။ ဖိုးေထာင္တစ္ေယာက္ ပုဆိုးအပိုတစ္ထည္ကိုယူ၊ ဦးထုပ္ေလးကိုေ
ဆာင္းျပီး ေလေလးတစ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ထြက္သြားပါ သည္။
“ဟဲ့...ျမၾကည္.. ညီးသား ဖုိးေထာင္ေလ ခ်စ္သန္းတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ေပါင္းေဆာ့ျပီး ျမစ္ဆိပ္တစ္ခုလံုး ဆူညံေနတာပဲ
ေအ..။ ေတာ္ၾကာ ေနကပူ ေရကေအးနဲ႔ ေရာဂါေတြျဖစ္ေနပါအံုးမယ္ေအ”။
“ေၾသာ္..ဟုတ္လား.. ေက်းဇူးပါပဲ မမရီ ရယ္။ က်ဳပ္ေသခ်ာမွာလုိက္တာကို သူကေဆာ့ျဖစ္ေအာင္ေဆာ့ေန
လုိက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္သြားျပီး..ရုိက္ခ်ည္ အံုးမယ္ေတာ္။ ဒီကေလးက က်န္တာေတြ အကုန္ေကာင္းျပီး..အ
ေဆာ့မက္တာက ခက္ေနတယ္ေတာ္”။
“ကေလးဆုိတာ ဒီလုိပါပဲေအ..။ဒါေပမဲ့ အခုလို ေနပူၾကီးထဲေတာ့ မေဆာ့ခိုင္းနဲ႔ေပါ့ေအ။ ကိုင္း..ကိုင္း..ငါသြာ
းလုိက္အံုးမယ္ေအ”။
“ဟုတ္..ဟုတ္..မမရီ”။
“ေဟ့ေရာင္ခ်စ္သန္း..မင္းတို႔ စိမ္ေျပးတန္းေဆာ့ေနတာ မပ်င္းၾကေသးဘူးလား.. ငါမလာခင္ကတည္းက ေ
ဆာ့ေနၾကျပီး။ မင္းတုိ႔ေနာက္မွ လာတဲ့ငါကပ်င္းသြားျပီကြ။ တစ္ျခားဟာ ေဆာ့မယ္ကြာ..ဘာေဆာ့ရင္ေကာင္း
မလဲ ၀ုိင္းျပီးစဥ္းစားၾက”။ “ေအး..ဒါဆုိ ငါတို႔ ေရျပိဳင္ကူးက်မယ္။ ေနရာတစ္ခုသတ္မွတ္ထားမယ္..ငါတုိ႔ကမ္းကေနျပီး ျမစ္ထဲကိုအရင္
ကူးမယ္။ အဲဒီေနရာကေနျပီးေတာ့မွ ကမ္းေျခအေရာက္ျပိဳင္ၾကတာေပါ့”။
“ေအး..ေကာင္းတယ္။ ငါေတာ့ ခ်စ္သန္းေျပာတာ သေဘာတူတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ မတူၾကဘူးလား”။
ငပံုက ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ေကာင္းတယ္..ေကာင္းတယ္..တူတယ္..” ကေလးတစ္သုိက္ သေဘာတူညီမႈေတြ ယူရင္းေပ်ာ္ေနပါသည္။
“ေနအံုး..ခ်စ္သန္းရ ျပိဳင္တာက ဟုတ္ပါတယ္။ နုိင္ရင္ ဘာရမွာတုန္း..”။ ဖုိးေထာင္ေမးလုိက္ပါသည္။
“အဲဒါလည္း ဟုတ္တာပဲခ်စ္သန္းရ”ကေလးအဖြဲ႔ ၀ုိင္းျပီးေျပာလုိက္ၾကျပန္ပါသည္။
ခ်စ္သန္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစားေနျပီးမွ “ငါသိျပီ.. နုိင္တဲ့သူကို ရံႈးတဲ့သူ (၅) ေယာက္က အိမ္အထိေ
က်ာပုိးေၾကး..”။
“ေဟးး...ေကာင္းတယ္..ေကာင္းတယ္။ နုိင္တဲ့သူက ျပန္ခါ မေညာင္းေတာ့ဘူးကြ”။ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနၾက
ပါသည္။ ကေလးေတြ ျမစ္ကမ္းနဲ႔ ၀ါးနွစ္ရုိက္စာေလာက္ရွိတဲ့ဆီကို ကူးသြားၾကပါသည္။ သူတို႔ သတ္မွတ္ထ
ားတဲ့ေနရာ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္စီ ကုိယ္ေဖာ့ေနၾကပါသည္။(ျမစ္ကမ္းသားေတြက ကေလးကတည္းက ေရ
ကူး ကၽြမ္းက်င္ၾကတာပါ)။
“ကိုင္း..စမယ္..ခ်စ္သန္း ေအာ္လုိက္ပါသည္။ တစ္၊ နွစ္၊ သံုး..” ကေလးေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ ကူးၾကပါေတာ့
သည္။ အရင္ဆံုး ျပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ့သူကေတာ့ ဖုိးေထာင္ပဲျဖစ္ပါသည္။
“ဟဲ့...ဖိုးေထာင္ နင့္ကိုေသခ်ာမွာလုိက္တာကို ေသခ်ာ ၾကာျဖစ္ေအာင္ၾကာတယ္။ လာအံုး..ဒီကုိ...”။ေဒၚျမ
ၾကည္ တစ္ေယာက္ တုတ္ကိုေျမွာက္ျပျပီးေခၚလုိက္ပါသည္။ ခ်စ္သန္းတို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေဒၚျမၾကည္နဲ႔လြတ္
ရာ ေျပးကုန္ၾကပါေတာ့သည္။
“ဟုတ္..အေမ”။
“ဟုတ္..လုပ္မေနနဲ႔ လူျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္လာ”။ ဖုိးေထာင္ ေဒၚျမၾကည္အနားသို႔ေရာက္လာပါသည္။
“ၾကည့္စမ္း ဖုိးေထာင္ နင့္တစ္ကိုယ္လံုး ျပာနွမ္းေနတာပဲ”။ ဖုိးေထာင္တစ္ေယာက္ ေဆာ့ေနတုန္းက ဘာမွမ
ျဖစ္ပဲ ကုန္းေပၚေရာက္လာမွ ေမးဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါသည္။ ဖိုးေထာင္ ခ်မ္းေနတာကိုျမင္ေတာ့ ေဒၚျမၾက
ည္မရုိက္ရက္ေတာ့ပါ။
“ဖုိးေထာင္ရယ္...အေမေသခ်ာမွာလုိက္တာ မေဆာ့နဲ႔ဆိုတာကို ေဆာ့ျဖစ္ေအာင္ေဆာ့တယ္ေနာ္။ မင္းနဲ႔ေပါ
င္းေဆာ့တဲ့ ခ်စ္သန္းတို႔ဆိုတာ ရပ္ေက်ာ္၊ ရြာေက်ာ္ ေမ်ာက္ေလာင္းစိန္ အဖြဲ႔ေလ သူတုိ႔နဲ႔ေပါင္းေဆာ့တာအ
ေမမၾကိဳက္ဘူး...အခုေတာ့ခြင့္လႊတ္လုိက္မယ္...လာသြားၾကရေအာင္”။ သားအမိ နွစ္ေယာက္ အိမ္သို႔ျပန္
လာၾကပါသည္။
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဖိုးေထာင္တစ္ေယာက္ ခ်မ္းစိတ္မေျပေသးပါ။ “အေမ က်ဳပ္အရမ္းခ်မ္းေနတယ္..ေဆး
တုိက္ပါအံုးဗ်ာ..”။
“ေအးေအး..ခဏေလး ေရေႏြးအိုးတည္လုိက္အံုးမယ္”။ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေဒၚျမၾကည္တစ္ေယာက္ ထသြားပါ
သည္။ ခဏေနေတာ့ ဖိုးေထာင္တစ္ေယာက္ ေဆးေသာက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
“ေမေမ တုိတုိ က ဘာရွစ္တာရဲဟင္”။
“မင္း ကိုကို ကေနမေကာင္းေနတာ ဖိုးေအာင္ေလးရဲ့... ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္...ေနျပန္ေကာင္းလာမွာပါ”။
ေဒၚျမၾကည္တစ္ေယာက္ သားအၾကီးဆံုး ဖုိးေဆာင္လည္း အခုလုိ ေရခ်ိဳးမွားျပီးဆံုးသြားတာဆုိေတာ့ ဒုတိယ
အၾကိမ္ထပ္ျပီး ဆံုးရံႈးရမွာကို စုိးရိမ္ေနတယ္ဆုိတာ သိသာလြန္းလွပါတယ္။
“ျမၾကည္ ထမင္းခူးကြာ..ထမင္းစားမယ္”။ ေဒၚျမၾကည္ရဲ့ေယာက္်ား ဦးရွိန္ မူးလာပါသည္။
“ဒီ..အမူးအရူးက တစ္မ်ိဳး... အိမ္မွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သူမသိဘူး။ သူေတာင္းစားက မူးမယ္၊ ရူးမယ္
ဆုိတာပဲသိတယ္”။ ဦးရွိန္ တစ္ေယာက္ ယိုင္ထုိး၊ ယုိင္ထိုးနဲ႔ အိမ္ထဲသို႔ေရာက္လာပါသည္။
“ဒီမယ္ ကိုရွိန္ ဖုိးေထာင္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိလား။ ေတာ္က မူးမယ္၊ ရူးမယ္ဆိုတာေလာက္ပဲစိတ္ထဲ
မွာ ထားမေနနဲ႔ ေတာ့သားဖိုးေထာင္ ေရခ်ိဳးျပီးျပန္လာ ဖ်ားလုိ႔ေတာ့”။ ေဒၚျမၾကည္ မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္နွာပ်
က္နဲ႔ ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ေဟ...ငါ့သားဖ်ားလုိ႔ဟုတ္လား ျမၾကည္” ဦးရွိန္ ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္ေတာင္ ေျပသြားျပီထင္ပါသည္။သူ႕
သားဆီကို အေျပးအလႊားေလးသြားျပီး ဖိုးေထာင္ရဲ့ နဖူးေလးကို စမ္းၾကည့္ျပီး သားေလးနုိးအလ
ာကိုထိုင္ၾကည့္ေနပါသည္။ ခဏေနေတာ့ ဖိုးေထာင္ နိုးလာပါသည္။
“ဟာ..ဖိုးေထာင္နုိးလာျပီ..ျမၾကည္ရ..လာၾကည့္ပါအံုးဟ”။ဦးရွိန္ တစ္ေယာက္၀မ္းသာအားရ ေအာ္လုိက္ပါ
သည္။
“အေဖနဲ႔အေမ က်ဳပ္နဲ႔ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရင္ေလ ေနာက္ဆိုရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ ။က်ဳပ္ကိုသကၤန္း
စည္းေပးဗ်ာ...က်ဳပ္ ကိုရင္၀တ္ခ်င္တယ္”။ ဖုိးေထာင္ ဘာေတြေျပာေနတယ္ဆုိတာ မသိေပမဲ့ ေဒၚျမၾကည္
တုိ႔ လင္မယားကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။
“ဖုိးေထာင္ သက္သာရဲ့လား” ေဒၚျမၾကည္ ေမးလုိက္ပါသည္။ ဖိုးေထာင္ ဘာမွမေျဖပဲ ေခါင္းေလး ျငိမ့္ျပလုိ
က္ပါသည္။
“ကုိင္း..ကိုရွိန္ ေတာ္တုိ႔ က်ဳပ္တို႔ အခုခ်ိန္ကစျပီး သားေလးေတြ ရွင္ျပဳနုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္ေတာ္
။ ေတာ္လည္း မေသာက္ပဲ မေနနိုင္ဘူးဆုိရင္ နည္းနည္းေသာက္ေပါ့။ လံုး၀ေတာ့ မျဖတ္ပါနဲ႔ က်န္းမာေရးထိ
ခုိက္ေနမွာ စိုးလုိ႔ပါ”။ ေဒၚျမၾကည္ မဆံုးနုိင္တဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်က္ကို ဖြင့္ျပီး နိဒါန္းေျခြေနပါသည္။အဲ
ဒီစကားေတြကို ဦးရွိန္မူးလာတုိင္း ေဒၚျမၾကည္ ေျပာေနၾကပါ။
“ေအး..ျမၾကည္..ငါ လိမၼာပါေတာ့မယ္ဟာ။ ေနာက္ဆုိ ငါတို႔သားေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ျပည့္ျပည့္
စံုစံုထားနုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရမွာေပါ့။ ငါမနက္ျဖန္က စျပီး ကူးတုိ႔ကူးတဲ့အလုပ္ျပန္ လုပ္မယ္။ အလုပ္မွန္
သမွ် ငါအကုန္လုပ္မယ္ဟာ။ ငါ့သားေလးေတြ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ရွင္ျပဳနုိင္ေအာင္လုပ္ရမယ္ဟ”။ ဦးရွိ
န္တစ္ေယာက္ အားရပါးရေျပာေနပါသည္။ သူေျပာတာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေနာက္ထားလုိက္ပါအံုး။ ၾကားရသူေ
ဒၚျမၾကည္အတြက္ကေတာ့ နားထဲ ပ်ားရည္ေလာင္းထည့္ေနမွတ္ရေအာင္ကို နား၀င္ခ်ိဳမွာပါ။ ေဒၚျမၾကည္မ်
က္နွာကလည္း ခ်က္ခ်င္းကို ျပံဳးရႊင္လာပါတယ္။
“ ကိုရွိန္ ေတာ္ေျပာတာေတြ တကယ္ျဖစ္ပါေစေနာ္။က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္သားေလးနွစ္ေယာက္အတြက္ အသ
ည္းအသန္ အလုပ္လုပ္မယ္ေတာ္”။ လင္မယားနွစ္ေယာက္ အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ အားေပးေနသလုိပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးရွိန္ေရာ ၊ ေဒၚျမၾကည္ပါ အလုပ္မွန္သမွ်သိမ္းၾကံဳးလုပ္ပါေတာ့သည္။ ဦးရွိန္က မ
နက္ တစ္ခါ၊ ညေနတစ္ခါ ကူးတုိ႔ကူးရင္း ၊ ေန႔လည္ဘက္မွာေတာ့ တံငါအလုပ္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ေဒၚျမၾက
ည္ကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ဖမ္းတဲ့ ငါးေတြကို ရြာစဥ္ လွည့္ေရာင္း၊ အဲဒီ ရြာေတြက ထြက္တဲ့ အသီးအနွံေတြ
ကို ျပန္၀ယ္ ျမိဳ႕ကိုတက္ေရာင္းနဲ႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္ မနားမေနအလုပ္ ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ အကုသို
လ္ကံကပဲ အက်ိဳးေပးတာလားေတာ့မသိဘူး။ ဦးရွိန္ ငါးဖမ္းသြားျပီး ျပန္လာတုိင္္း ငါးေတြက အတံုးအရံုးနဲ႔ ပါ
ပါလာပါတယ္။ အဲလုိနဲ႔ သူတို႔လင္မယား စီးပြားေရးေတြေျပလည္လာ ေငြအတိုးေပးနဲ႔ (၃)နွစ္အတြင္း စီးပြား
ေရးက သိသိသာသာေျပာင္းလဲ လာပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိေတာ့ သားနွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳပါေတာ့တယ္။
“ဖိုးေထာင္ နဲ႔ ဖုိးေအာင္ သားေလးတုိ႔မေပ်ာ္ၾကဘူးလား။ သားတုိ႔ကို အေဖ ရွင္ျပဳေပးေတာ့မွာေလ”။
“ေပ်ာ္တာေပါ့ အေဖရာ သားတုိ႔ ျမင္းၾကီးစီးမွာေနာ္”။
“အေဖ က်ဳပ္လည္း ျမင္းစီးမွာေနာ္” ဖိုးေအာင္က ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ေအးပါကြာ သားတို႔ စိတ္တိုင္းက် အေဖ တုိ႔ကလုပ္ေပးမွာ..ဟုတ္ျပီလား”။
အရက္သမား တျဖစ္လဲ သူေဌးစာရင္း၀င္ ဦးရွိန္တစ္ေယာက္ အရင္လုိ အေသာက္အစားမရွိေတာ့ပဲ ဘုရား
၊တရားေတာင္ဖက္ေနျပီေလ။သူ႔ ရဲ့ငယ္ေပါင္း ၾကီးေဖာ္ေတြက. “ေမာင္ရွိန္ တစ္ခြက္၊တစ္ဖလား”လုိ႔ ေျပာရ
င္ေတာင္“ ငါမွားခဲ့ဖူးျပီးျပီ၊ ငါမုိက္ခဲ့ဖူးျပီးျပီ ... ေနာက္ ငါဒါမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွာလုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။မင္
းတို႔ေတြလည္း ျပင္ၾကပါေတာ့ကြာ... (၁၅)နွစ္၊ အနွစ္(၂၀) လံုးလံုး ေသာက္ခဲ့ ျပီးျပီပဲ၊ မုိက္ခဲ့ျပီးျပီပဲ မင္းတို႔ေ
တြ ျပင္ၾကပါေတာ့ကြာ။ ငါ..မင္းတို႔ကိုခ်စ္လို႔ သတိေပးေနတာပါ”။ တစ္ခ်ိန္က အရက္သမားၾကီး ဦးရွိန္ကအ
ခုေတာ့ အရက္မေကာင္းေၾကာင္း တရားကုိ သူကိုယ္တုိင္ေဟာေနျပီေလ။ကိုင္း..ဘယ္ေလာက္ေတာင္ထူး
ဆန္းထားလဲ။
“ဘုရားျဖစ္မဲ့ အုတ္နီခဲၾကီး မင္းဟာမင္းပဲ ျဖတ္၊ မေသာက္နဲ႔ ငါတုိ႔ကိုေတာ့လာျပီး တရားမေဟာနဲ႔ မရဘူးမွ
တ္ထား” သူတစ္ခ်ိန္က ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ အေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြက ေျပာသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ေၾသာ္...လူဆုိတာကလည္း တရားရခ်ိန္တန္မွ ရတာေနမွာပါေလ..” ဦးရွိန္ သူ႔ဟာသူ ေျဖလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါ
သည္။
“ဘုန္းဘုန္း မနက္ျဖန္ တပည့္ေတာ္ သားနွစ္ေယာက္ရွင္ျပဳမွာပါဘုရား။ အဲဒါ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကို လာပင့္တာ
ပါဘုရား”။ ဦးရွိန္ ဘုန္းၾကီးလာပင့္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ဒါနဲ႔ ဒကာ သားနွစ္ေယာက္က အသက္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိၾကျပီလဲ”။
“အၾကီးေကာင္က(၁၀) နွစ္ပါဘုရား။ အငယ္ေလးကေတာ့ (၅)နွစ္ပါဘုရား”။
“ေအး..ေကာင္းျပီ ဒကာေတာ္ မနက္ျဖန္ က်ဳပ္တုိ႔ ၾကြခဲ့မယ္ဗ်ာ.. ဟုတ္ျပီလား”။
“တင္ပါ့ဘုရား”။ ဦးရွိန္ ဘုန္းၾကီးပင့္ျပီး အျပန္ လမ္းမွာ မူးျပီး လဲပါသည္။
“ေဒၚျမၾကည္..ေဒၚျမၾကည္..ရွိလား”။ အျပင္မွာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားေတာ့ ေဒၚျမၾကည္လွမ္းေမးလုိက္
ပါသည္။
“ဟယ္..ဘယ္သူတုန္းဟဲ့..”။
“က်ဳပ္ ျမသြင္ပါေတာ့... ဦးရွိန္ မူးလဲလုိ႔ ဒီမွာ ေခၚလာတယ္”။
“ကိုရွိန္ ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္း မနက္ျဖန္ အလွဴေလေတာ္ သတိထားပါအံုး”။ ေဒၚျမၾကည္ မ်က္ရည္သုတ္ရင္
းေျပာလုိက္ပါသည္။
“ေအးပါ..ျမၾကည္ရာ ငါ့သားေလးေတြ ရွင္ျပဳျပီးတဲ့အခါ ဒကာၾကီးလုိ႔ ေခၚတဲ့အသံကို ၾကားခ်င္ေသးတယ္ဟ
... ငါေသလုိ႔မျဖစ္ေသးပါဘူး ျမၾကည္ရာ”။
“မဟုတ္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔ ကိုရွိန္ရယ္...” ေဒၚျမၾကည္တို႔ လင္မယား စကားေျပာေနတာေတြကို လုိက္ပို႔
တဲ့သူေတြၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကုန္ၾကရပါတယ္။ အလွဴေန႔မွာေတာ့ ဦးရွိန္တစ္ေယာက္ ေနမေကာ
င္းတဲ့ၾကားကေနပဲ ေတာင့္ခံရင္း အလွဴပြဲ ေရစက္ခ်တဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဦး
ရွိန္တစ္ေယာက္ ေ၀ဒနာရဲ့ ဖိစီးမႈ ဒဏ္ကိုမခံနုိင္ရွာပဲ လဲသြားပါေတာ့သည္။
“ ဟာ ျမန္ျမန္ တရားေဟာမွရမယ္ ေမာင္ရွိန္ အေျခအေနမဟန္ေတာ့ဘူး သူ႔သားေလးေတြ ဒကာၾကီးလုိ႔ေ
ခၚေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပး နုိင္ေအာင္လုပ္ရမယ္”။ အရပ္ထဲက လူၾကီးက ဦးရွိန္ရဲ့ ေ၀ဒနာကိုသိဟ
န္နဲ႔ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ဘုန္းဘုန္း တရားေဟာပါေတာ့ဘုရား” ေဒၚျမၾကည္ ငိုရင္းေလွ်ာက္ထားသည့္ အတြက္ ဘုန္းၾကီးေတြလည္း
ျမန္ျမန္တရားေဟာပါေတာ့သည္။ ေဟာျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သာဓု အနုေမာဒနာ ေခၚေနပါေသးတယ္။
“ကိုရင္ေလး..ကိုရင္ေလးရဲ့ ခမည္းေတာ္ကို ဒကာၾကီးလုိ႔ျမန္ျမန္ေခၚလုိက္ပါ ဘုရား” ေဒၚျမၾကည္ ကိုရင္ေလ
းကို ေလွ်ာက္လုိက္ပါသည္။ ကိုရင္ေလးလည္း ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားျပီး...
“ဒကာၾကီး ေနေကာင္းပါရဲ့လား။ ဘုရား၊ တရား ကိုအာရံုျပဳပါ ဒကာၾကီး” လုိ႔ကိုရင္ေလးက ေျပာလုိက္ေတာ့
ဦးရွိန္ ေခါင္းကေလးကိုေထာင္ျပီး လက္နွစ္ဖက္ကို ထိပ္မွာ ယွက္လုိ႔ ...
“တင္ပါ့ဘုရား..တပည့္ေတာ္..ဘုရား၊ တရား ကိုအာရံုျပဳေနပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ကိုရင္ေလးတို႔ ကို
ရွင္သာမေဏ အျဖစ္သြတ္သြင္းေပးလုိက္ျပီမို႔ ေသေပ်ာ္ပါျပီဘုရား” ဦးရွိန္တစ္ေယာက္ မ်က္နွာက ျပံဳးျပီးလ
က္နွစ္ဖက္က မသိမသာေလး ေအာက္သို႔ေလွ်ာက်သြားပါသည္။အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚျမၾကည္တစ္ေယာ
က္ ဧယင္က်ဴး မင္းသမီး ရံႈးေလာက္ေအာင္ ငိုပါေတာ့သည္။
“အမေလး ကုိရွိန္ရဲ့ ေတာ္..နတ္ျပည္ေရာက္မွာပါေတာ့... ေတာ့သားေလး နွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳေပးနိုင္လုိ႔ေ
ပ်ာ္ေနတယ္ ဆုိတာ က်ဳပ္သိပါတယ္ေတာ့။ အမွန္ဆို မေန႔ကတည္းက ေတာ္ေသမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ေလ ေတာ္ရဲ့
စိတ္ကို တင္းျပီး အလွဴပြဲျပီးေအာင္ ေစာင့္သြားတာ က်ဳပ္သိပါတယ္ေတာ့...ေဟာ့..ေဟ့ာ။ ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္သား
ေလးေတြကို ရွင္ျပဳခ်င္လုိ႔ အလုပ္ေတြၾကိဳးစားရက်ိဳးနပ္ပါတယ္ေတာ့။ ဒီလုိ ျပည့္စံုလာေအာင္၊ ခ်မ္းသာလာ
ေအာင္ က်ဳပ္တုိ႔ကို ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးက ကူညီခဲ့တာပါ ကိုရွိန္ရယ္။ ေတာ္ ေျပာေနၾက စကားတစ္ခြန္းကို အခု
ထေျပာပါအံုးလား ။ ေနာင္အခ်ိန္ တုိ႔ေတြ အဘိုး၊အဘြားေတြ ျဖစ္လာရင္ ေျမးေလးေတြကို တစ္ခါက အဘုိး
နဲ႔ အဘြား ဒီဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးထဲမွာ ေန႔မနား၊ ညမနား ၾကိဳးစားခဲ့ရလုိ႔ အခုလုိေနနုိင္တာလုိ႔ ေျပာမွာဆုိ..အခု
ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးလား...ကိုရွိန္ရဲ့..။ က်ဳပ္ အခုခ်ိန္မွာ နားထဲ ၾကားေနတာကေတာ့ေလ တစ္ခါက ဧရာ
၀တီ ဆုိတာကိုပဲ က်ဳပ္ၾကားေနရတယ္ေတာ့..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေတာ္ေကာင္းရာမြန္ရာကိုေရာက္မွာပါေ
ေတာ္ က်ဳပ္ေက်နပ္ပါတယ္ ကိုရွိန္ရဲ့....။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အသုဘသျဂိဳလ္ျပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀လုိက္ပါတယ္။ ကိုရင္ၾကီး ဖုိးေထာင္ေလးက
ေတာ့ အေဖရဲ့ အျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး ေသရမဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိရဘူး..ငါမေသခင္ တရားအား
ထုတ္ရမယ္ဆုိျပီး အဲဒီကတည္းက ကိုရင္၀တ္သြားတာ အခုဆုိရင္ ဦးဇင္းဘ၀ေတာင္ ေရာက္သြားပါျပီေလ။
ေဒၚျမၾကည္တစ္ေယာက္ေတာ့ အသက္ေတြၾကီးလာေပမဲ့လည္း သူ႔ေယာက်္ားကို သတိရတိုင္း ဧရာ၀တီျမစ္
ကမ္းနဖူးေပၚမွာ ထုိင္ျပီး လြမ္းေနတတ္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးက သူတို႔နွစ္ေယာက္ရဲ့ မေမ့နုိင္တဲ့ တစ္ခါ
က ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့ျပီေလ။>>>>>
ျပီးပါျပီ။
(ဒီပို႔စ္ကို ေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အမူးသမားျဖစ္လင့္ကစား လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိတဲ့အခါမွာ ေဇာတ္ခ်
လုပ္ကိုင္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားရပံုနွင့္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးတုိ႔၏ သားရွင္ျပဳပြဲ အေလးထားတတ္ၾကပံုတုိ႔ကုိ
သိေစခ်င္ေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သားကိုရွင္ျပဳေပးရင္ အပါယ္တံခါးပိတ္တယ္
ဆုိတဲ့ ျမန္မာတို႔ရဲ့ စိတ္ခံယူမႈတို႔ကိုလည္း သိေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
(ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ေရးသားခ်က္မ်ားအဓိပၸါယ္မေပၚလြင္ခဲ့ပါကကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ညံ့ဖ်င္းမႈသာျဖစ္ပါေၾကာင္း
၀န္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။)
စာဖတ္သူရဲ့ ရင္ထဲကလာတဲ့ စကားေလးေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္......ရာဇာ(ေက်းေတာသားေလး)
12.3.2011
6 comments:
ကိုရွိန္....ေတာ္ကေတာ့ နတ္သမီး ငါးရာ တဖက္တခ်က္နဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေနျပီေပါ့ေလ...
က်ဳပ္မွာျဖင့္ ျမစ္နံေဘးထိုင္ျပီး..ဗီဒီယို မင္းသမီးလို လြမ္းျပေနရသေပါ့..
ဧရာဝတီထဲက ရာဇဝင္အမ်ားၾကိးထဲက
တစ္ခုေပါ့ေနာ္....
အကိုေရ အားေပးသြားပါတယ္.
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။
ကၽြန္မက ဖိုးေထာင္မ်ား တစ္ခုခုျဖစ္သြားမလားစိုးရိမ္ေနတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဦးရွိန္မွာ မူးလဲရာကေန ဇာတ္သိမ္းသြားရရွာတယ္။ အင္း ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္မွာပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ေသခါနီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ရင္ ေကာင္းရာဘံုဘဝကို ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔ အယူအစြဲရွိတယ္ဆိုတာေလး ထည့္သြင္းေရးသားထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘဝဆန္တဲ့ စာေလးအတြက္ေက်းဇူးပါ ကိုရာဇာေရ.....
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ http://saytanarpankhinn.blogspot.com/ ကိုလည္း လာလည္ပါဦးေနာ္။ ေအးခ်မ္းပါေစ။
ေတာသားမို႕ ရြာဓေလ့မ်ားကို လြမ္းပါသည္။ သိခ်င္တာ တစ္ခုက သားကိုရွင္ျပဳေပးရင္ မိဘက အပါယ္တံခါးတကယ္ပိတ္သလားဗ်
ဟုတ္ပါတယ္ ကိုမိုးယံေရ မိဘေတြက သားေလးေမြးရင္ေပ်ာ္တတ္ၾကတယ္ဗ်။
ငါတုိ႔ေတာ့ အပါယ္တံခါးပိတ္ျပီဟဲ့လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ သေဘာကေတာ့
သားေမြးလာရင္ ရွင္ျပဳေပးေတာ့ သူတုိ႔က ကုိရင္၊ဦးဇင္းေတြရဲ့ တကာ၊တကာမေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ။
Post a Comment