သရဲတစ္ေကာင္ရဲ့ေနာက္ဆံုးဘ၀

ရာသီက မိုးဥတု။ ေက်ာက္ကုန္းရြာ တစ္ရြာလံုး ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးရဲ့ ေအာက္မွာ  ျငိမ္သက္လ်က္..
တစ္ရြာလံုးမွာမွ ထူးထူးျခားျခား    မီးေရာင္ေလး လင္းေနတာက   ကိုဘဦးရဲ့ အိမ္။  ကုိဘဦးတို႔ လင္မ
ယားက မရွိဆင္းရဲသူ၊ ဆင္းရဲသားပီပီ ရ သမွ် အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကရသူမ်ား...။    သူမ်ားေတြ အိပ္ေ
မာၾကေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ကုိဘဦး နဲ႔ မနု တို႔ လင္မယား မအိပ္နုိင္ၾကေသး။  အခုလည္း ဘုရားပြဲ
အတြက္ အသားငါး မ၀ယ္နုိင္၍ ၀က္သားရရန္အတြက္ ၀က္သားကိုင္ သြားဖို႔မအိပ္ပဲ ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္
သည္။

“မနု ဓါတ္မီး အားရွိလားဟ..”
“ရွိတယ္ေလ က်ဳပ္ ဓါတ္ခဲ အသစ္တစ္စံု ၀ယ္ထည့္ထားတယ္ ..     ဒီမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္း အကုန္ထ
ည့္ထားတယ္..”
“ေအး အဲဒါဆုိေပး ငါသြားေတာ့မယ္...”
ကုိဘဦး တစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္ကေလး လြယ္ျပီး ေတာင္ဘက္ရြာကို ၀က္ကိုင္သြားေလသည္။ေတ
ာင္ဘက္ရြာနဲ႔ ေျမာက္ဘက္ရြာ ဆိုတာ သိပ္မေ၀းလွ...။ ၾကားထဲမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း  တစ္ေက်ာင္းနဲ႔
စာသင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း... အဲဒီရဲ့ ေဘးမွာေတာ့ လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးတစ္ခု...။  လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
မွာေတာ့ အံု႔ဆုိင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြက အမ်ားသား...။ အဲဒီ အပင္ေတြထဲကမွ သံုးပင္တြဲ တမာပ
င္ နဲ႔ ကုကၠိဳပင္ က သရဲေျခာက္တဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ၾကီး အပင္မ်ား...။

 ကုိဘဦး ရြာထဲက ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေခြးအူတဲ့ အသံၾကီးကလြဲ၍ ဘာမွ မထူးျခား...။   ကိုဘဦး

တစ္ေယာက္ ေခြးအူသံကို သတိမထားနုိင္...။ တစ္ေယာက္တည္း ေလေလးခၽြန္လုိက္၊  သီခ်င္းေလး
ဆိုလုိက္နဲ႔ သြားေလျပီ...။ ရြာ႔အျပင္ဘက္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေလတုိက္ေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရေ
လသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နာမည္ၾကီး တမာပင္ သံုးပင္ကို ေရာက္လာေလျပီ...။ မေၾကာက္တတ္တဲ့
ကိုဘဦး ထူးထူးျခားျခား ၾကက္သီး  တျဖန္းျဖန္းထသြားေလသည္... ဘာေၾကာင့္  ဆိုတာေတာ့ မသိ။
နာမည္ၾကီး တမာပင္ သံုးပင္ကို ၾကက္သီးထထနဲ႔ ေသခ်ာ ၾကည့္လုိက္သည္...။ အေမွာင္ထဲဆိုေတာ့
တမာပင္ၾကီး သံုးပင္က ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ...။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘဦးတစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆက္ျပီးသြ
ားလုိက္ပါသည္...။ သြားရင္း သြားရင္းနဲ႔    နာမည္ၾကီး ကုကၠိဳပင္ၾကီးနဲ႔ နီးလာေပျပီ... သူ ဂရုတစုိက္နဲ႔
သြားလုိက္ေတာ့ သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက လူတစ္ေယာက္ကပ္ပါလာသလုိ ခံစားမိေလသည္။ ၾကက္သီ
းကလည္း တျဖန္းျဖန္း ထလို႔ေနပါသည္...။ သူ ေျခသံကို ၾကားေတာ့ ေနာက္ကို   လွည့္မၾကည့္ ျဖည္း
ျဖည္း ေလွ်ာက္ရင္း နားစြင့္လုိက္ေတာ့ ေျခသံကလည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း...၊  သူ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ၾကည့္
ေတာ့ ေျခသံက ခပ္ျမန္ျမန္...။ ရပ္ျပီး နားစြင့္လုိက္ေတာ့ ေျခသံက ျငိမ္လို႔... သူ ေနာက္ကုိ လွည့္ၾက
ည့္ျပီး ဓါတ္မီးနဲ႔ လွည့္ပတ္ထုိးလုိက္ပါသည္...။ ဘာကိုမွ မေတြ႔ရ သူနဲနဲ လန္႔ေတာ့ လာေလျပီ...။ ရပ္
ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ ေရွ႕နည္းနည္း ဆက္တုိးလုိက္လွ်င္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးကို ေရာက္ေတာ့မည္...။ တခ်
က္ခ်က္ ေခြးအူသံေတြက နားထဲ ေရာက္ေရာက္လာပါသည္...။သူ ေနာက္ျပန္လွည့္ရင္ ေကာင္းမလ
ား စဥ္းစားမိလုိက္ေတာ့ ဘုရားပြဲမွာ ခ်က္ဖို႔ အသားက လုိအပ္ေနျပန္ေတာ့ ျပန္လွည့္လုိ႔က မျဖစ္..တ
ခ်က္တခ်က္မွာ ကေလးငိုသံလိုလို ၊ေနမေကာင္းတဲ့သူ  တစ္ေယာက္ျငီးေနသလိုလိုက ၾကားမိေသး..
အဲေတာ့ ကိုဘဦး ေၾကာက္သည္မွာ မဆန္းေတာ့...။

ကိုဘဦးတစ္ေယာက္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေအာက္ ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးတစ္စီး လာေနတဲ့ အသံကို ၾကား
၍ အားကုိးတၾကီး အေဖာ္ရျပီ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေနာက္လွည့္ျပီး ေရွာင္ေပးလုိက္ေတာ့ ဘာမွမရွိ၊ ျငီး
သံက တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာျပီ...။      သူ ေခၽြးေစး ေတြ ျပန္လာျပီ...  အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ ဖိနပ္ ကို
ကုန္းေကာက္ျပီး ေတာင္ဘက္ရြာသို႔ အတင္းေျပးေလသည္။ သူ႔ေျပးတဲ့  ေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာ
လုိက္လာတဲ့ ေျခသံ တစ္ခုကိုလည္း ၾကားေနမိပါသည္...။ ကိုဘဦးကေတာ့ ရြာထဲ ေရာက္တဲ့ အထိ
အေမာ တေကာ ေျပးေလသည္။ ရြာထဲကို ေျခခ်မိမွ အသံကလည္း တိတ္သြားသည္။ သူ ေၾကာက္
ေၾကာက္နဲ႔ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆံပင္စုတ္ဖြားဖြား ၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း
အစာစားခ်င္တဲ့ ပံုစံနဲ႔... ကိုဘဦး အရမ္းလန္႔ျပီး ၀က္ကိုင္မဲ့ အိမ္ကို ေျပးေလျပီ...ဟုိအိမ္လည္း ေရာ
က္ေရာ ကုိဘဦးက အမူအယာေတြ ပ်က္ေနေလျပီ...။ မ်က္လံုးၾကီးက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာ
က္ေအာင္ ျပဴးျပီး၊ ပါးစပ္ကလည္း တေဘာက္ေဘာက္ နဲ႔  ဗလံုးဗေထြး ထြက္လာတဲ့ အသံကလည္း
ေၾကာက္စရာ..
“ငါ့ကို ေကၽြးစမ္း ငါမစားရတာ ၾကာျပီ ငါ့ကို အဲဒီ အသားေကၽြးစမ္း..”
ေဘးကလူေတြကလည္း ကိုဘဦး ေနာက္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ၾကပါတယ္...။   အဲဒါေၾကာင့္ ကိုဘဦးကုိ
ျပန္စတဲ့ သေဘာနဲ႔ ၀က္သားတံုးၾကီး ပစ္ေပးလုိက္ပါသည္...။ ကိုဘဦးလည္း အငမ္းမရ ဖမ္းျပီး စားေ
နပံုက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ...။ကိုဘဦးရဲ့ နဂုိ ပံုစံက ေပ်ာက္ေနျပီ...။စားရင္းတန္းလန္း  “နင္တို႔ အား
လံုးကို ငါသတ္အံုးမွာ... ငါ့ကို မေသပဲ ေျမျမွဳတ္ထားတဲ့ နင္တို႔ေတြကို ငါစားအံုးမွာ     .... ဟား...ဟား..
ဟား....” ရယ္ေနတဲ့ ပံုကလည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အတိ။
“ကိုဘဦး ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္တာတုန္း က်ဳပ္တုိ႔ကို ေျပာအံုးေလ..”
“ဘာ ဘဦးတုန္း ငါ ဘဦးမဟုတ္ဘူး..  ငါ့နာမည္ သဲ၀ါ...          ဟား..ဟား...ဟား... ဟီး..ဟား..ဟား..”
ပံုစံက သရဲ တေကာင္အလား...ေဘးက လူေတြ စျပီး ေၾကာက္လာၾကေပျပီ...။   ၀က္ကိုင္လာတဲ့ အ
ထဲက တစ္ေယာက္က သူ သရဲ၀င္ပူးေနတာကြ...။ ဦးသာခိုကို အျမန္သြားေခၚၾက...။ ေဘးက လူေတြ
လည္း အျမန္ေျပးၾကေလျပီ...။

ခဏေနေတာ့ ေျပးေခၚတဲ့ လူေတြနဲ႔ ဦးသာခိုပါလာပါသည္။
“အားလံုးဖယ္ၾကစမ္း... ငါၾကည့္စမ္းမယ္...” ဦးသာခို ေျပာလုိက္ပါသည္...
အားလံုးလည္း အားကိုးတၾကီးနဲ႔ၾကည့္ျပီး ေဘးကို ဖယ္ေပးလုိက္ပါသည္...။
ကုိသာဦး တျဖစ္လဲ သရဲမ မသဲ၀ါကေတာ့ အငမ္းမရ ၀က္သားတံုး ေသြးတရဲရဲကို စားတုန္း..။ ေအာင္
တင္ ေရသန္႔သန္႔ တစ္ခြက္ ခပ္ခဲ့စမ္း.။
“ ရပါျပီ ဆရာ...” ကိုေအာင္တင္ ေရတစ္ခြက္ လွမ္းေပးလုိက္ပါသည္။
ဦးသာခို ေရခြက္ကို လွမ္းယူျပီး ပါးစပ္ကလည္း ရြတ္ဖတ္ေနတယ္ ဆုိတာ သိသာလြန္းလွပါတယ္...။
ေနာက္ေတာ့ ေရမန္းခြက္ကို တုိက္လုိက္ပါသည္...။ မသဲ၀ါ ေရခြက္ကို ပုတ္ခ်လုိက္ျပီး...
“ဟား..ဟာ း...ဟား... ဒီဆရာေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ... အေသသတ္မယ္ ဒီဆရာကိုလည္း.. ” မ
သဲ၀ါ ပြဲၾကမ္းေလျပီ...။ ေဘးက လူေတြကုိလည္း ဆြဲျပီး ဂုတ္ခြ စီးေလျပီ...။ အဲလုိ ၾကမ္းလာျပီဆုိေတာ့
ဦးသာခို လုပ္မွ ရေတာ့မည္...။ သူ႔ရဲ့ အစြမ္းနဲ႔ သရဲမကို ခ်ဳပ္လုိက္ေလသည္...။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သ
ရဲမက ကိုသာဦးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ မွ ခြါလုိက္ပါသည္။ ဆရာက ခ်ဳပ္လုိက္ သရဲမက ခြါလုိက္နဲ႔ ဦးသာခို ဒီသ
ရဲမကို မနုိင္ေတာ့ျပီ...။

အဲေနာက္ေတာ့ ဦးသာခို သူ႔ဆရာၾကီး ဦးဖိုးေမာင္ကို သြားေခၚခိုင္းလုိက္ပါသည္။ မၾကာမွီမွာပဲ ဦးဖိုးေမ
ာင္ ေရာက္လာျပီး သရဲမကို ခ်ဳပ္လုိက္ပါသည္...။ သရဲမလည္း ျငိမ္လုိ႔ ...။   အထက္လမ္း ဆရာဆုိတာ
သရဲ၊ တေစၦ၊ စုန္း.. စတဲ့ အရာေတြ ကို သတ္ခြင့္မရွိ...။      အဲေတာ့ ေဘးကလူေတြကို မ်က္စျပစ္ ျပလို
က္ပါသည္...။ ေဘးကလူေတြလည္း သရဲမကို ၀ုိင္းျပီး ရိုက္ၾကေလျပီ...။ သရဲမလည္း ...

“ ဆရာၾကီးရယ္ ေၾကာက္ပါျပီ.. ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...” ငုိယိုျပီး ေတာင္းပန္ရွာေလသည္...။
“ေအး ဒါဆုိ ဘာလုို႔ ဒီထိ လုိက္လာရတာလဲ ေျပာစမ္း...”
“အစာ စားခ်င္လုိ႔ လုိက္လာတာပါ... ”
“ေနာက္ ဒါမ်ိဳးလုပ္အံုးမလား ေျပာစမ္း...”
“ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...”

ကိုင္း မင္းတုိ႔ေတြ သိခ်င္တာ ရွိရင္ ေမးနုိင္တယ္ ေမးၾက... ဦးဖိုးေမာင္ေဘးက လူေတြကို ေမးခြင့္ျပဳလုိ
က္ပါသည္။ အဲလို ေမးခြင့္ျပဳေတာ့ ကိုေအာင္တင္ ေမးေလျပီ...
“သရဲမ နင္ဘယ္ကေန လုိက္လာတာလဲ ေျပာစမ္း...” ကိုေအာင္တင္ ေမးလုိက္ေတာ့ မ်က္လံုးၾကီးျပဴး
ျပီး မထီမဲ့ျမင္ လုပ္ေနပံုက ျမင္ရသူ အားလံုး မ်က္နွာ လႊဲထားရတဲ့ အဆင့္ထိ...။
“ဟဲ့.. နင့္ကို ေမးေနတာ ေျဖလုိက္ေလ...” ဦးဖိုးေမာင္ ေျပာလုိက္မွ...
“ ရြာေျမာက္ဘက္ စာသင္ေက်ာင္းေဘးက ကုကၠိဳပင္ၾကီးမွာ ေနပါတယ္...”
“ အဲဒီ အပင္ၾကီးမွာ နင္ဘာလုိ႔ ေနရတာလဲ... နင္ တစ္ေကာင္ပဲ ေနတာလား...”
“ မဟုတ္ပါဘူး.. သရဲေလးေတြေရာ၊ သရဲၾကီးေတြေရာ၊ သရဲမေတြေရာ အားလံုး ကုကၠိဳပင္ၾကီးနဲ႔ တမာ
ပင္ သံုးပင္မွာ ေနၾကတာပါ...”
“နင္ အဲဒီမွာ ေနတာ ၾက ာျပီလား..”
“ ၾကာျပီ အစက သုႆန္ေဘးက တမာပင္ၾကီးေပၚမွာ ေနတာပါ... အဲဒီ အပင္ၾကီးကို ပိုင္ရွင္က မူးမူး
ျပီး ေသးနဲ႔လည္း ပန္းပါတယ္...။ တမာပင္ၾကီးကို သံမႈိလည္း လာလာရုိက္ပါတယ္...။ အဲဒါေၾကာင့္ ေန
မရလုိ႔ ဒီ အပင္ၾကီးကို ေရႊ႕လာတာပါ...”။

“ နင္ ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးကို ေၾကာက္လဲ...”
“ ႏြားေက်ာင္းသားနဲ႔ ဘုန္းၾကီး ေတြကို ေၾကာက္ပါတယ္...။ ႏြားေက်ာင္းသားေတြက လက္သရမ္းပါတ
ယ္..။ ခြနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ပစ္လုိ႔ပါ... ဘုန္းၾကီးေတြက သကၤန္းပါေတာ့ သူတုိ႔ လက္ရမ္းသြားတဲ့ အခါ
မ်ိဳးမွာ တုိက္မိရင္ ငါတို႔ ခံရတယ္...”
“ငါတုိ႔ ေျခာက္လွန္႔တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ လူသားေတြက ေၾကာက္လန္႔ျပီး ဘုရားတျပီး ၀ပ္ခ် လုိက္ရင္ ငါတို႔ေ
တြက စၾကာ၀ဠာ ၾကီးရဲ့ နံရံကို သြားျပီးဦးေခါင္းနဲ႔ တုိက္ခံရပါတယ္...”။
“ဘယ္လို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ နင္တို႔ရွိေနတာလဲ... လူသားေတြကို နင္တို႔ ေရွာင္လား”
“ ငါတို႔ အျမဲတမ္း လူေတြနားမွာ ရွိေနတာပဲ... လူသားေတြ နဲ႔ ငါတို႔ ေရွာင္တဲ့အခါမွာ လူသားေတြက ေႏြ
းေႏြး ၾကီးခံစားရျပီး အလုိလုိ ၾကက္သီးထလိမ့္မယ္.. အဲဒါဆုိရင္ ငါတုိ႔ လူေတြရဲ့ ေဘးမွာ ရွိေနတာပဲ..”

“ လူေတြ အားလံုးကို နင္ေျခာက္လွန္႔တာပဲလား...”
“ ဘုန္းကံ ျမင့္ေနတဲ့ လူေတြကို ေျခာက္လွန္႔လို႔ မရပါဘူး...  ကံနိမ့္ ေနတဲ့သူေတြကိုပဲ လွန္႔တာပါ... လွ
န္႔တယ္ ဆုိတာထက္ လူေတြကို နႈတ္ဆက္တဲ့ သေဘာပါ...။ အဲဒါကို လူေတြက ေၾကာက္လန္႔ေနၾကတ
ာပါ...”။
“ ဒါဆုိ အခု လွန္႔ရံု မလွန္႔ပဲ ဘာေၾကာင့္ ရြာထဲ အထိ လုိက္လာရတာတုန္း...”
“ အစာ စားခ်င္လုိ႔ပါ...”
“ေအး အဲဒါဆုိ ေနာက္ ဒါမ်ိဳးလုပ္အံုးမလား ငါ့ကို ေျပာစမ္း”
“ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...”
“ ေအး နင္ ဒီဘ၀က မကၽြတ္ခ်င္ဘူးလား...”
“ မကၽြတ္ခ်င္ဘူး ငါ့ကို မေသပဲ ျမွဳတ္ထားတဲ့ လူေတြေရာ၊ တစ္ရြာလံုးေရာ ကလဲ့စား ေခ်ရအံုးမယ္..”
“အဲဒါေတြက မသိလုိ႔ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ သရဲမ... မင္းခြင့္လႊတ္ေပးရမယ္...၊ အဲလိုမ်ိဳးကလဲ့စားေခ်ရင္ သံသ
ရာ ဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး သရဲမ...”
ဦးဖိုးေမာင္ တစ္ေယာက္ မေမာနုိင္၊ မပန္းနုိင္ ရွင္းျပ ေျပာဆုိ ေမးျမန္းျပီး တရားေဟာလုိက္ေတာ့မွ...
သရဲမက...
“ ကၽြတ္ခ်င္ပါတယ္ ဆရာ... ငါ့အတြက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈလုပ္ျပီး သဲ၀ါေရ အမွ် ၊ အမွ် ၊ အမွ် လို႔ေခၚ
လုိက္ပါ... ငါ ကၽြတ္သြားလိမ့္မယ္...”

ကိုင္း... အားလံုး ေဘးဖယ္ထား သရဲမ ထြက္လုိ႔ ရေအာင္ ...။ အားလံုးလည္း ေဘးကို ဖယ္လုိက္ၾကပါ
သည္...။ အဲဒီ အခ်ိန္ၾကမွ ဖယ္က် ေဘးကို ဖယ္က် သရဲမထြက္ေတာ့မယ္... ဖယ္က်ေလ...။ ကိုဘဦး
တစ္ေယာက္ ကေယာင္ကတမ္း ေလွ်ာက္ေျပာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

“ အေဖ၊ အေမ လာပါအံုးေတာ့ ေဟာဒီမွာ ကိုဘဦး သတိရလာျပီ... ” မနု အဲလုိ ေျပာလုိက္မွ အား
လံုး ေျပးလာၾကပါသည္။
“ငါ့သားၾကီး သတိရလာျပီ... ငါ့သားၾကီး သတိရလာျပီ...”
“အေမ.. အေဖ .. ဦးဖိုးေမာင္တို႔ ေအာင္တင္တို႔ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ.. က်ဳပ္..၀က္သားေရာ ရခဲ့ရဲ့လ
ား..”
“ ဘဦး မင္း ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ အေမတို႔ နားမလည္ေတာ့ဘူး..။ ငါ့သား သတိလစ္ေနတာ နွစ္ရ
က္ရွိသြားျပီ... မင္းကို ေသျပီလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာ...။ အခု ငါ့သား သတိျပန္ရလာျပီ...။”

ကိုဘဦး ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း နားမလည္နုိင္...။
“အေမ က်ဳပ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ သတိေမ့ေနတာလဲဗ်.. ေသခ်ာ ေျပာပါအံုး”။
“ ဒီလုိ ငါ့သားေရ မင္း ဘုရားပြဲ နီးျပီ ဆိုျပီး သစ္ပင္ တက္ခ်ိဳင္တာ အဲဒါ သစ္ပင္ေပၚက   ျပဳတ္က်တာေ
လ.. ျပဳတ္က်ခါစက မင္းပါးစပ္က ေျပာေနေသးတယ္ ေအာင္တင္တို႔ဆီ ၀က္သားသြားယူမယ္ ယူမယ္
ဆိုျပီး သတိလစ္သြားတာ အခုမင္းသတိျပန္မလည္ခင္ အထိေပါ့..အေမတို႔က ငါ့သားကို ေသျပီထင္ေ
နတာ...”။
သူ႔အေမ စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း သူ သစ္ပင္ခုတ္ရင္း စဥ္းစားခဲ့တာေတြကို ျပန္လည္သတိရသြား
ပါသည္။ ငါ သစ္ပင္ ခုတ္ျပီးရင္ ေတာင္ဘက္ရြာကို ၀က္သား သြားမွာထားမွ ျဖစ္မယ္ ဘုရားပြဲ အခါဆုိ
ရင္ ၾကိဳမွာထားမွ အဆင္ေျပမွာ...။ ဘုရားပြဲ အခါမွေတာ့ ေတာင္ပိုင္းက ငဘဦးပဲ ေကာင္းတယ္.. ပိုက္
ဆံ မရွိေပမယ့္ ၀က္သတ္ျပီးသားကို ကူျပီး လွီးျဖတ္ေပးရင္ အလကားရတာ...စဥ္းစားရင္း လက္ကေခ်
ာ္ျပီး ေအာက္ကို ျပဳတ္ၾကသြားေလသည္...။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ....

ကိုဘဦး တစ္ေယာက္ သတိလစ္ျပီး ၀ိဥာဥ္လြင့္ကာ ေလွ်ာက္သြားရင္း သူကိုယ္တုိင္ ရြာေတာင္ပုိင္းက
ကုိဘဦး ဘ၀ေရာက္ကာ.. ၀က္ကိုင္သြားရင္း သရဲမ မသဲ၀ါနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အမွန္တက
ယ္ေတာ့ ေတာင္ဘက္ရြာက အထက္လမ္းဆရာၾကီး ဦးဖုိးေမာင္ ဆံုးသြားတာသံုးနွစ္ေတာင္ ရွိျပီေလ...။

အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြ အားလံုး မိသားစုကို ေျပာျပလုိက္ပါသည္။ မိဘေတြကလည္း အံ့ၾသ ၊ တစ္ရြာ
လံုးကလည္း အံၾသလို႔ ေနပါသည္။ ကိုဘဦး ေျပာျပခဲ့တာ ဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ..
မိဘေတြက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး လုပ္ျပီး အမွ်ေ၀ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳလုိက္ပါသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုဘ
ဦးတစ္ေယာက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး လုပ္ျပီး ကုကၠိဳပင္ၾကီးေအာက္ကို အမွ်အတန္း ေပးေ၀  ေပးလုိ
က္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကုကၠိဳပင္ေပၚက ၾကီးမားလွတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳၾကီးတစ္ေကာင္ ဖုတ္ကနဲ ေ
အာက္ျပဳတ္က် လာပါေတာ့သည္။

ကိုဘဦးကေတာ့ အဲဒီ အေကာင္ၾကီးဟာ မသဲ၀ါ ဘ၀ေျပာင္းသြားတယ္ ဆုိတာကို လက္ခံ ယံုၾကည္လို
က္ပါေတာ့သည္။ ကိုဘဦးရဲ့ မ်က္နွာမွာလည္း ပီတိျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္မ်ားက်ေနတယ္ဆိုတာ.............
..............
ေလးစားလ်က္
ရာဇာ(ေက်းလက္သားေလး)