ေကာက္သင္းေကာက္(အညာဓေလ့)

ေကာက္သင္းေကာက္ ဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈံး ကို ေက်းလက္သူ၊ ေက်းလက္သားေတြမွလြဲ၍  သိနုိင္မည္မ
ထင္။ ေတာသူ၊ ေတာင္သားေတြေတာင္မွ အေခၚအေ၀ၚကြဲလြဲ နုိင္ပါေသးတယ္...။ ေကာက္သင္းေကာ
က္ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္က ေတာင္သူ၊ လယ္သမားေတြ စိုက္ပ်ိဳးျပီးသားသီးနွံမ်ားကို သိမ္းဆည္းျပီးတဲ့ အခ်ိ
န္မွာ က်န္ရွိေနတဲ့ သီးနွံမ်ားကို လိုက္လံ ေကာက္ယူ သူမ်ားကို ေကာက္သင္းေကာက္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။

ၾကက္သြန္ပင္

ေကာက္သင္းေကာက္ ေတြက ေတြ႔သမွ်၊ စားသံုးလုိ႔ရသမွ် အရာမွန္သမွ်ကို လိုက္လံ ေကာက္ၾကပါတ
ယ္...။ ၾကက္သြန္ခင္း စုိက္ျပီ..ၾကက္သြန္မ်ား တူးၾကျပီ...။       ၾကက္သြန္တူးရတာလည္း ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္း
ပါတယ္...။ ၾကက္သြန္းတူး အငွားလုိက္တဲ့သူကို တစ္မနက္ ဆုိရင္ ၾကက္သြန္ နွစ္ပိႆာ ေပးရပါတယ္
...။ၾကက္သြန္တူးျပီးသားေတြကိုေတာ့   လွည္းေတြနဲ႔ တုိက္သယ္ရပါတယ္...။ ၾကက္သြန္ေတြ အိမ္ေရာ

 က္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ၾကက္သြန္ျမိတ္ ျဖတ္ဖို႔   လူငွားရျပန္ပါတယ္...။ ၾကက္သြန္တူးျပီးသားေတြ အကုန္သ
ယ္ျပီးသြားျပီ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ၾကက္သြန္စိုက္ခင္းထဲကို  ေကာက္သင္းေကာက္ေတြ  ေရာက္လာၾကပါ
တယ္...။ ေျမၾကီးထဲက ၾကက္သြန္ဥကို မတူးမိပဲ က်န္ခဲ့တာတုိ႔၊  လွည္းေပၚတင္တုန္း က်  က်န္ခဲ့တာတို႔
အဲလို ဟာမ်ိဳးေတြကို ေကာက္ၾကတာပါ....။ ၾကက္သြန္ခင္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ   ေကာက္ၾကတာဆုိေ

တာ့ ၾကက္သြန္တစ္သီးစား ျပီးရင္  ေကာက္သင္းေကာက္ေတြလည္း ၾကက္သြန္ကို အခ်ိန္(၃၀) ေက်ာ္၊

(၄၀) ရၾကတာေလ...။

စပါးနွံ

စပါးေကာက္သင္းေကာက္လည္း ရွိေသးတာပဲ... စပါးရိတ္ျပီးလုိ႔ ေကာက္လႈိင္းေတြ တင္ျပီးသြားတဲ့အ
ခါမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ စပါးပင္ေတြ၊ က်ခဲ့တဲ့ စပါးပင္ေတြ လုိက္ျပီး ေကာက္တဲ့သူေတြ ဆုိရင္လည္း စပါးေတြ
ေတာ္ေတာ္ ရၾကပါတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စပါးရိတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ ေျမြကို တအားေၾကာက္တာ။:(
ေျမြဆိုးဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ ေရေျမြ ျဖစ္ေနဦးေတာ့ ေျမြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ခုန္ျပီးသားပဲ...။ဟီး.
အဲလုိ သတၱိ ေကာင္းတာေနာ္..။

ပဲသီး

ပဲေကာက္သင္းေကာက္ ကလည္း ပဲေတြ   ရိတ္သိမ္းျပီးလုိ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ဟာေတြကို ေကာက္တာပါ...။ သူ
ကေတာ့ ပဲေတာင့္ေတြက ေျခာက္ျပီး ေနပူတဲ့ အခါမွာ ကြဲထြက္ျပီးက်န္ခဲ့တာေလ...။ အဲလုိဟာမ်ိဳးေတြ
ကို တစ္ေစ့ျခင္း ေကာက္ရတာပါ...။ ကုန္းေပၚထက္ ၊ ကိုင္းေပၚ သြားေကာက္ရတာက ပိုျပီးရပါတယ္.။

၀ါေပါက္

၀ါကို ေကာက္တဲ့သူကိုေတာ့ ၀ါေကာက္သင္းေကာက္လုိ႔ မေခၚပါဘူး...  ၀ါေလေကာက္လုိ႔ ေခၚပါတယ္.
..။ သၾကၤန္ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ၀ါသီး၊ ၀ါေပါက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္က်န္ ၀ါေလေကာက္တဲ့သူ
ေတြက ေကာက္ေတာ့တာပါပဲ...။ အဲလုိ အေကာက္မခံခ်င္ရင္ေတာ့ ေတာထဲကုိ သြားျပီး တကူးတကေ
စာင့္ရပါတယ္...။ ၀ါေလ ေကာက္တဲ့သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ရပါတယ္...။

ငရုတ္သီး

ငရုတ္သီးေကာက္သင္းေကာက္ လည္း ရွိပါေသးတယ္...။ ငရုတ္သီး တုန္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေကာက္သင္း
ေကာက္ေတြ ရွိသလို၊ ႏြားေက်ာင္းသား၊ ဆိတ္ေက်ာင္းသား ေတြကလည္း ႏြားတရုန္းရုန္းနဲ႔ေလ...။ငရု
တ္ေကာက္သင္းေကာက္ေတြက ငရုတ္သီးေတြ႔လည္း ဆြတ္သြားတယ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ႔လည္း ဆြတ္
သြားတယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ႔ရင္ ခူးတယ္၊ ဆီးသီးေတြ႔ရင္ ေကာက္သြားတယ္...။ အစံုပါပဲ...။

တခါတေလ ငရုတ္သီးက မတံုးတတံုး အခ်ိန္ ေတာင္သူေတြက ငရုတ္ခင္းမလႊတ္ေသးဘူး..။ (လႊတ္တ
ယ္ဆုိတာ  အခင္းကို  စြန္႔လႊတ္လုိက္တာ၊  လုပ္ခ်င္သလုိ  လုပ္ဆုိတဲ့  သေဘာကို     ေျပာတာပါ...)....။
အဲဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳး ငရုတ္ခင္းပုိင္ရွင္ မရိွရင္ ႏြားေက်ာင္းသား၊ဆိတ္ေက်ာင္းသားေတြက ၀င္၀င္ျပီး ဆိတ္
ေတြ ၊ ႏြားေတြကို လႊတ္ပါတယ္..။   အခင္းပိုင္ရွင္   လာျပီဆိုရင္ေတာ့  ေမာင္းေျပးကုန္ၾကတာေပါ့..။မေ
ျပးနုိင္လုိ႔ မိရင္ေတာ့ အတုိင္ခံရတာေပါ့...။   တုိင္တယ္ ဆုိတာ ေနာက္မလုပ္ေအာင္ တုိင္တယ္ဆုိတဲ့သ
ေဘာပါ...။ အေလ်ာ္လုိခ်င္လုိ႔တုိ႔၊ ဘာတို႔၊  ညာတုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး...။   ငရုတ္ေကာက္သင္းေကာက္တဲ့ သူ
ေတြလည္း ရတာပါပဲ...။

ေဆးပင္

ေဆးရြက္ေတြ၊ ေဆးရိုးေတြ ေကာက္သင္းေကာက္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္...။ အဲဒါ ေတြက ေ
ရာင္းစားလုိ႔ရတယ္ေလ...။ အဲလုိ လူေတြ ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ ရၾကပါတယ္...။

အဲလုိမ်ိဳး လူေတြကိုေတာ့ ေကာက္သင္းေကာက္ေတြလုိ႔ ေခၚပါတယ္...။

ျမက္ပင္

ေကာက္သင္းေကာက္ဆုိလုိ႔   အမွတ္တရ ရွိခဲ့တဲ့ အရာေလးကို ေျပာအံုးမယ္ဗ်...။   ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုန္း
ဘက္ေတြမွာ မုိးဦးက ေနာက္က်ေတာ့ ျမက္က ရွားတာေပါ့...။    အဲေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးက အခင္းေတြ
ထဲကို သြားနႈတ္ရတာေလ...။ ျမက္သြားနႈတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊    ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေ
ယာက္ရယ္၊ အိမ္နားက ေကာင္မေလး သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ေပါ့...။    (၆) ေယာက္ေလာက္ ရွိပါတယ္..။
ျမစ္ကမ္းေဘးက အခင္းေတြ ဆုိေပမယ့္ ေရတင္မထားရင္ ျမက္စိုက မေပါက္ဘူးေလ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေတြလည္း ျမက္စို ရွာရင္း၊ ရွာရင္းနဲ႔ နွမ္းခင္းနားကို ေရာက္သြားတယ္.။ အဲဒီ နွမ္းခင္းထဲမွာ ေျမဇာျမက္
ေတြေရာ၊ ပေဒၚ ျမက္ေတြေရာ ေပါက္ေနတာေလ...။ အဲအခင္းကို ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း
ေတြလည္း ၀င္ျပီး ျမက္နႈတ္ၾကတာေပါ့...။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အခင္းရွင္ ေရာက္လာျပီး..

“ေဟ့ ကေလးေတြ မေျပးနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို တုိင္မယ္ နွမ္းခင္းထဲျမက္နႈတ္တာ တုိင္ကို တုိင္ရမယ္..”
အဲလုိေလး ေျပာလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြလည္း ျပန္ေျပာတာေပါ့...
“ ဒီမယ္ ဦးၾကီး က်ဳပ္တုိ႔ေတြလည္း ေတာင္သူ ဦးၾကီးသား၊ သမီးေတြပါ... က်ဳပ္တုိ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါ
တယ္ဗ်...”
အဲလုိ ေျပာတာကို မရပဲ တုိင္မယ္ တကဲကဲလုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြလည္း ေၾကာက္လုိ႔ ေျပးလုိ
က္ၾကတာ... ဖိနပ္ က်န္ခဲ့တဲ့သူက က်န္၊   တံဇဥ္ က်ခဲ့တဲ့သူက က်ခဲ့နဲ႔ ေျပးလုိက္ၾကတာ...  ေတာ္ေတာ္
ေ၀းေ၀းကို ေရာက္သြားတယ္...။ အဲဒီ လူၾကီးကလည္း ေနာက္က လုိက္လာလုိက္တာ  အေမာအေကာ
ပဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း    ေၾကာက္လုိ႔ ေျပးလုိက္ၾကတာ... လွ်ာကိုထြက္ေရာ...  အဲဒီေန႔ကေတာ့ ျမက္
လံုး၀ကို ရမလာဘူး  ေၾကာက္လုိ႔ ထားျပီး ေျပးလာၾကတာေလ...:)    (အဲတုန္းက ငယ္ေသးတာကို ေျပး
မွာေပါ့... အခုဆုိရင္ေတာ့...)

ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ျမက္ေကာက္သင္းေကာက္ ျဖစ္ခဲ့တာလား မသိပါဘူး...:P
အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္
ရာဇာ(ေက်းလက္သားေလး)
10.4.2011